De basisgezondheidszorg begon na de internationale conferentie Alma-Ata in 1978. De Alma-Ata-conferentie was een internationale conferentie waarin regeringsleiders over de hele wereld samen kwamen om problemen en zorgen over de gezondheidszorg te bespreken. De fundamenten van de eerstelijnsgezondheidszorg omvatten vier componenten: universele dekking, mensgerichte zorg, inclusief leiderschap en gezondheid in alle beleidsmaatregelen.

Effectieve kosten

Veel voorstanders van eerstelijnsgezondheidszorg wijzen op de kosteneffectiviteit van de gezondheidszorg. systeem als een voordeel, maar er is enige discussie. Pleitbezorgers zijn van mening dat het ziekenhuis niet de gebruikelijke toevlucht van de patiënt hoeft te zijn, maar dat de patiënt op zoek moet naar een huisarts die hem naar een specialist kan verwijzen indien nodig. Dit zou aanvankelijke kosten voor een consument besparen omdat een huisarts in de eerste lijn goedkoper zou zijn dan een reis naar het ziekenhuis, waardoor het systeem kosteneffectiever wordt.

Dit zou echter een verschuiving van de zorg van een focus vereisen op specialisten om de nadruk te leggen op huisartsenpraktijken en secundaire gezondheidszorg. Deze herstructurering van het systeem zou kunnen betekenen dat het niet noodzakelijk kosteneffectief zou zijn vanwege de kosten die het zou vereisen om over te schakelen. Volgens verschillende bronnen (waaronder de New York Times en PBS) kiezen meer artsen ervoor specialisten te worden in de Verenigde Staten, in tegenstelling tot artsen in de eerstelijns gezondheidszorg, omdat specialisten gemiddeld meer worden betaald.

Om dit probleem te verhelpen, moet de overheid mogelijk meer residency-slots financieren via Medicaid-uitgaven. Bovendien kunnen de salarissen van artsen in de eerstelijns gezondheidszorg mogelijk worden gesubsidieerd via Medicaid en andere soortgelijke programma's. Dit kan het programma als geheel minder kosteneffectief maken.

Hoge patiënttevredenheid

Supporters van eerstelijnsgezondheidszorg identificeren hoge patiënttevredenheid als een voordeel van het systeem. Het gemak van toegang tot een arts is een bepalende factor.

Ondanks de hogere patiënttevredenheid die gepaard gaat met het primaire gezondheidszorgsysteem, benadrukken tegenstanders dat het systeem onevenredig gunstig is voor de armen boven de middenklasse en rijk. Omdat er meer wordt geïnvesteerd in eerstelijnszorg versus ziekenhuizen, zijn de personen die het meeste baat hebben bij het systeem degenen met lagere sterfte en morbiditeit.

Betere gezondheid

Voorstanders van de eerstelijnsgezondheidszorg citeren ook studies die laten zien landen die primaire gezondheidszorgstelsels gebruiken, hebben een betere gezondheid in het land als geheel. Deze studies houden rekening met andere variabelen die van invloed kunnen zijn op de gemiddelde gezondheid, zoals het percentage ouderen in de bevolking, het bruto binnenlands product in verhouding tot de bevolking, het gemiddelde inkomen binnen de bevolking en het gemiddelde alcoholgebruik binnen de bevolking, om er zeker van te zijn dat het gezondheidszorgsysteem zelf werd vergeleken tussen landen en niet al deze andere variabelen.

Zelfs nadat de variabelen waren verwerkt, toonden de resultaten duidelijk aan dat een betere gezondheid kan worden bereikt door een eerstelijnszorg.

Tegenstanders identificeren het feit dat het definiëren van "eerstelijnszorg" ongelooflijk moeilijk is. Elk land heeft een ander idee precies wat 'primaire zorg' inhoudt. Dus voor grotere landen, zoals de Verenigde Staten, kan het ongelooflijk moeilijk zijn om zelfs precies te bepalen hoe de algemene principes van het systeem op de gezondheidszorg moeten worden toegepast.

, , ] ]