Het is tijd om erover te praten.

Dat is het thema van de nationale eetstoornis bewustmakingsweek (NEDA) van 26 februari tot 4 maart.

Op 42-jarige leeftijd kan ik eindelijk zeggen dat ik er klaar voor ben om erover te praten. Maar dingen zijn niet altijd zo duidelijk of eenvoudig geweest. Ik heb meer dan de helft van mijn leven besteed aan het strijden tegen een eetstoornis - een stoornis waaraan ik een buitensporige hoeveelheid energie heb besteed om verborgen te blijven.

Ik kan mijn laagste punt nog herinneren - of tenminste wat ik denken was mijn dieptepunt. Kijk, dat is het probleem met eetstoornissen: ze blijven vaak veel langer hangen dan we ooit voor mogelijk hadden gehouden, mengden jaren met elkaar en verdoofden gedachten en gevoelens terwijl we door het leven gingen.

Het was mijn junior jaar op de universiteit en Ik had eindelijk de moed gevonden om om hulp te vragen. Toen ik in het kantoor van de counselor het 'ja'-vakje op bijna elke vraag over een inventaris van de eetstoornis controleerde, werd het duidelijk dat ik een echt probleem had.

Voor de eerste keer besefte ik dat mijn eetstoornis had over mijn leven genomen.

Mijn eetstoornis was mijn beste vriend geworden. Het was iets waarop ik altijd kon rekenen en vaak het enige wat ik in mijn wereld liet. Boulimia, eetbuistoornis, bewegingsverslaving, de lijst gaat maar door. Een leven lang geheimzinnigheid en angst gedefinieerd door labels.

De wereld van eetstoornissen is geen plaats waar veel mensen naartoe willen of zelfs maar over willen praten. Het is een plek van eenzaamheid en isolement voor degenen die daar wonen, en het stigma dat eraan verbonden is, is echt en uiterst angstaanjagend. Maar het is tijd om voor verandering te vechten, het stigma te doorbreken en de toegang tot zorg te vergroten. Het is tijd om erover te praten.

Wat kun je doen om te helpen?

Volgens NEDA lijden 30 miljoen Amerikanen - zowel mannen als vrouwen - op een bepaald moment in hun leven aan een eetstoornis. En terwijl eetstoornissen (met name anorexia) het hoogste sterftecijfer hebben van een geestesziekte, herkennen veel mensen (inclusief artsen) de symptomen niet. Daarom zijn vroege detectie, interventie en de bereidheid om erover te praten de sleutel tot herstel.

Hier leest u hoe u iemand kunt helpen waarvan u denkt dat deze er misschien last van heeft:

1. Druk uw bezorgdheid uit en vertel hen hoe veel waar je om geeft.

"Eerlijkheid is bijna altijd het beste beleid", zegt Claire Mysko, CEO van NEDA. Bespreek uw zorgen rechtstreeks met de persoon die op een zorgzame maar krachtige manier worstelt. Let op: het vermijden van het probleem helpt niet.

Gebruik deze tijd om je vriendschap, liefde en mededogen te versterken en hen te laten begrijpen dat, terwijl je misschien niet volledig begrijpt waar ze doorheen gaan, je wilt ondersteun ze op elke mogelijke manier.

2. Vermijd bepaalde discussies.

Discussies over grootte en gewicht en gesprekken die dieet of eetgerelateerd gedrag verheerlijken, moeten worden vermeden, zegt Mysko. Het is ook belangrijk om geen regels of ultimatums op te leggen aan de persoon die het moeilijk heeft.

3. Niet-afkeurende ondersteuning aanbieden.

Zodra u uw bezorgdheid en bereidheid hebt gedeeld om er voor hen te zijn, wordt het tijd om te luisteren. Een persoon die lijdt aan een eetstoornis heeft mensen nodig die bereid zijn te luisteren en niet voortdurend advies geven of oordelen.

Mysko zegt dat isolatie voor velen een van de moeilijkste aspecten van eetstoornissen is. Probeer in het algemeen als een niet-oordelende ondersteuning te dienen en zorg tegelijkertijd voor je eigen behoeften.

"Ik had gewoon iemand nodig om te luisteren naar alles waar ik doorheen ging zonder oordeel en zonder te proberen alles op te lossen 's nachts ", zegt Rachel Grice, content editor bij LIVESTRONG.COM. "Ik hoefde niet te horen:" begin gewoon te eten "of" kom er maar overheen. "Zo eenvoudig is het niet."

4. Stel een belangrijke vraag.

"Wat kan ik doen? voor jou nu? "Hoewel het belangrijk is om te erkennen dat de ervaringen en het verhaal van elke persoon anders zijn, ziet het er ongeveer zo uit hoe je iemand benadert en ondersteuning biedt. Als u deze ene vraag stelt, kunt u uw zorg en ondersteuning in slechts enkele woorden laten zien.

5. Weet wanneer u hulp moet vragen.

Als de persoon waar u om geeft niet beter wordt, is het belangrijk om te weten wanneer een professional om begeleiding vragen. "Mensen die worstelen met anorexia, boulimie of eetbuistoornis hebben professionele hulp nodig", zegt Mysko. "U kunt belangrijke vooruitgang boeken door uw zorgen oprecht te delen, ondersteuning te bieden en te weten waar u terecht kunt voor meer informatie."

6. Vergeet niet dat u iemand niet kunt dwingen hulp te zoeken.

"U bent niet verantwoordelijk voor iemands therapeut of voor zijn of haar herstel, maar moedig mensen aan om zelf hulp te zoeken, "zegt Mysko. Het is belangrijk om te benadrukken dat het moedig en noodzakelijk is om ondersteuning en begeleiding te bieden tijdens het herstelproces. Herstel is vaak een lang proces, maar het is haalbaar. En er zijn veel bronnen en organisaties, zoals NEDA, beschikbaar om te helpen.

Stappen dichter bij acceptatie en herstel

Herstel kost tijd. En volgens Grice was dat tegelijkertijd het ergste, maar het meest geruststellende dat je kon horen. "Omdat het tijd kostte - veel tijd", zegt ze. "En tot op de dag van vandaag worst ik nog steeds met ongeordende gedachten en gedragingen, ook al was het meer dan een decennium geleden," zegt ze. "Over het algemeen ben ik gezond, maar dat betekent niet dat ik er af en toe niet mee worstel."

"Ik heb eens een therapeut me laten vertellen dat herstel nooit een recht pad is," zegt Grice. "Je glijdt omhoog; Maar dat is OK, zolang je maar vooruitgaat. "

En, net als Grice, wilde ik ook dat iemand me zou hebben verteld dat ik slechte dagen (en veel daarvan) zal hebben op mijn weg naar herstel. Maar een deel van deze reis is het leren dat perfectie niet mogelijk is. Ik waardeer uiteindelijk mijn lichaam voor wat het kan doen en accepteer wie ik nu ben.

, , ] ]