Types

De eerste klinische thermometers waren op kwik gebaseerd, bestaande uit een kleine bol gevuld met kwik en verbonden met een dunne glazen hals. Naarmate de temperatuur stijgt, zet het kwik uit, waardoor het in de nek wordt gedrukt. Vanwege de toxiciteit van kwik en het gevaar dat deze thermometers breken, gebruiken veel klinische thermometers andere methoden om de temperatuur te bepalen, zoals infraroodenergie. Deze klinische thermometers maken gebruik van een instrument dat een thermozuil wordt genoemd om infrarode energie te detecteren, die rechtstreeks verband houdt met de temperatuur. De thermometer converteert vervolgens de metingen van de thermozuil naar de temperatuur.

Gebruiken

Het meest voorkomende gebruik van een koortsthermometer is het nemen van "overdag" -temperaturen in de loop van een normale dag. Deze temperatuur kan worden gebruikt om koorts te zoeken, wat vaak een indicatie is van een infectie. Een ander gebruik van een klinische thermometer is het lezen van een basale temperatuur, die de temperatuur is van een persoon onmiddellijk na het ontwaken. Deze meting is gevoeliger voor kleine veranderingen in lichaamstemperatuur en maakt testen op ovulatie of voor veranderingen in de functie van de schildklier mogelijk.

Methoden

De meest gebruikelijke manier om iemands temperatuur te meten is door een mondeling lezen. Dit houdt in dat de thermometer in de mond van de patiënt wordt geplakt. Als dit niet mogelijk is of als een meer nauwkeurige meting nodig is, kan een rectale meting nodig zijn. Dit wordt gedaan door de thermometer in de rectale holte van de patiënt te steken met behulp van smering. In sommige gevallen kunnen thermometers metingen uitvoeren van andere holtes zoals het oor.

, , ] ]