Over het algemeen is het aanvaardbare bereik voor eiwitniveaus in de urine 0-30 mg/dl (milligram per deciliter). Het is echter belangrijk op te merken dat sporen van eiwitten in de urine als normaal worden beschouwd en van persoon tot persoon kunnen verschillen.

De aanwezigheid van hogere eiwitniveaus in de urine, bekend als proteïnurie, kan wijzen op onderliggende gezondheidsproblemen en vereist verder onderzoek. Proteïnurie kan worden onderverdeeld in verschillende typen, op basis van de hoeveelheid aanwezige eiwitten en de oorzaak ervan.

Voorbijgaande proteïnurie:

- Eiwitniveaus overschrijden tijdelijk het normale bereik, maar keren binnen korte tijd terug naar normaal.

- Kan optreden als gevolg van zware inspanning, koorts of uitdroging.

Orthostatische proteïnurie:

- Proteïnurie treedt op als iemand rechtop staat (staat) en verbetert of verdwijnt als hij ligt.

- Meestal een goedaardige aandoening, maar kan gepaard gaan met bepaalde medische aandoeningen.

Glomerulaire proteïnurie:

- Treedt op wanneer de filtereenheden van de nieren, glomeruli genaamd, beschadigd of ziek zijn.

- Kan een teken zijn van nieraandoeningen zoals glomerulonefritis, diabetische nierziekte of lupus nefritis.

Tubulaire proteïnurie:

- Proteïnurie wordt veroorzaakt door problemen in de niertubuli, waar reabsorptie van eiwitten plaatsvindt.

- Kan het gevolg zijn van aandoeningen zoals nierziekten, genetische aandoeningen of bepaalde medicijnen.

De interpretatie van het eiwitgehalte in de urine moet altijd gebeuren in combinatie met andere klinische bevindingen en laboratoriumtests. Als u zich zorgen maakt over de eiwitniveaus in uw urine, is het belangrijk om een ​​arts te raadplegen voor een juiste beoordeling en behandeling.