Urine-albinumtest

Bij forensisch onderzoek wordt de urine-albinumtest gebruikt voor de detectie van kwik. Kwik is een veelgebruikt metaal in verschillende industriële processen, zoals goudraffinage, amalgaamvullingen en batterijen. Het kan zowel acute als chronische intoxicatie veroorzaken. Chronische blootstelling kan leiden tot schade aan het centrale en perifere zenuwstelsel.

Principe

Deze methode is voornamelijk gebaseerd op de interactie van kwik met jodium, waardoor een geel neerslag van dimercuri-ammoniumjodide ontstaat. Vervolgens ondergaat het neerslag een reductie waardoor een zwartgrijze amorfe massa ontstaat.

Procedure:

1. Een klein deel van het urinemonster wordt in een reageerbuisje gedaan en zachtjes verwarmd.

2. Aan dit verwarmde monster worden enkele druppels verzadigd jodium in kaliumjodide toegevoegd.

3. Het mengsel wordt opnieuw gedurende 2-5 minuten zachtjes verwarmd.

4. Er ontstaat een zwartgrijze amorfe massa.

5. Als er geen neerslag of geel neerslag (HgI2) verschijnt bij het verwarmen van het urinemonster, duidt dit op de afwezigheid van kwik.

6. Indien een geel neerslag wordt waargenomen, wordt dit gereduceerd door het mengsel voorzichtig te verwarmen met salpeterzuur.

Beperkingen:

De urine-albinumtest heeft enkele beperkingen. Het kan worden beïnvloed door de aanwezigheid van andere stoffen in de urine, zoals eiwitten en reducerende stoffen. Dit kan leiden tot vals-positieve of vals-negatieve resultaten.

Betekenis

De aanwezigheid van kwik in de urine is een betrouwbare indicatie voor de blootstelling aan kwik en duidt ook op nierbeschadiging door kwik.