In de taalkunde verwijst een voorvoegsel van de praktijk naar een grammaticaal morfeem dat aan het begin van een woord of zin is gekoppeld om aan te geven dat de handeling of toestand die door het woord of de zin wordt uitgedrukt, gebruikelijk, gebruikelijk of kenmerkend is voor het onderwerp. Deze voorvoegsels worden doorgaans gebruikt met werkwoorden of bijvoeglijke naamwoorden om het idee van terugkerende of herhaalde acties, eigenschappen of neigingen over te brengen.

Het voorvoegsel "un-" in het Engels is bijvoorbeeld een voorvoegsel uit de praktijk. Wanneer het aan een werkwoord wordt toegevoegd, kan het erop wijzen dat de actie gewoonlijk, herhaaldelijk of als kenmerk van het onderwerp wordt uitgevoerd. Het woord 'ongelukkig' impliceert bijvoorbeeld een gebruikelijke of consistente staat van ongelukkig zijn, terwijl het woord 'onvriendelijk' een karakteristieke neiging suggereert om niet vriendelijk te zijn.

Op dezelfde manier kunnen praktijkvoorvoegsels in andere talen verschillende vormen aannemen en verschillende functies vervullen. Ze kunnen worden gebruikt om de frequentie, intensiteit of manier van een actie uit te drukken, of om gewoon, gebruikelijk of typisch gedrag over te brengen.

In het Spaans kan het voorvoegsel "re-" bijvoorbeeld worden gebruikt als een voorvoegsel om te oefenen, zoals in het woord "recitar" (reciteren), wat suggereert dat het reciteren regelmatig wordt uitgevoerd. In het Mandarijn Chinees kan het voorvoegsel "老" (lǎo) aan werkwoorden worden toegevoegd om aan te geven dat de handeling gebruikelijk is, zoals te zien is in de zinsnede "老喜欢" (lǎo xǐhuan; altijd iets leuk vinden of ergens een voorliefde voor hebben).

Praktijkvoorvoegsels bieden sprekers een manier om betekenisnuances uit te drukken en gebruikelijke, karakteristieke of herhaalde acties of kwaliteiten op een beknopte manier te beschrijven. Ze vormen een essentieel aspect van de grammaticale systemen van veel talen.