Ja, artsen in de Renaissance ontleedden menselijke lichamen. Deze praktijk was essentieel voor de ontwikkeling van de moderne anatomie en fysiologie. Artsen uit de Renaissance gebruikten dissectie om meer te weten te komen over het menselijk lichaam, om ziekten te identificeren en te behandelen en om nieuwe chirurgische technieken te ontwikkelen.

Dissectie was geen nieuwe praktijk in de Renaissance. Het werd beoefend door oude Griekse en Romeinse artsen, maar ook door Arabische geleerden in de Middeleeuwen. Het was echter tijdens de Renaissance dat de dissectie wijdverspreider en systematischer werd. Dit was deels te danken aan de opkomst van het humanisme, dat het belang van menselijke kennis en ervaring benadrukte. Humanisten geloofden dat de beste manier om over het menselijk lichaam te leren, was door het rechtstreeks te bestuderen, door middel van dissectie.

Een andere factor die heeft bijgedragen aan de opkomst van de dissectie in de Renaissance was de ontwikkeling van nieuwe druktechnieken. Dit maakte het mogelijk om anatomische tekeningen en verhandelingen te publiceren, wat hielp bij het verspreiden van kennis over de menselijke anatomie.

De beroemdste anatoom uit de Renaissance was Andreas Vesalius. Vesalius publiceerde zijn baanbrekende werk, De humani corporis fabrica, in 1543. Dit boek bevatte gedetailleerde illustraties van het menselijk lichaam, gebaseerd op Vesalius' eigen dissecties. De humani corporis fabrica bracht een revolutie teweeg in de studie van de anatomie en hielp om dissectie tot een essentieel onderdeel van het medisch onderwijs te maken.

Dissectie bleef een belangrijk instrument voor medisch onderwijs gedurende de Renaissance en daarna. Het wordt nog steeds beoefend en speelt nog steeds een cruciale rol in de vooruitgang van de medische kennis.