Conventionele syntaxis verwijst naar de standaardset regels en structuren die bepalen hoe een bepaalde taal wordt geschreven en gebruikt. Deze regels omvatten grammaticale conventies zoals woordvolgorde, interpunctie, hoofdlettergebruik en spelling, evenals de geaccepteerde manieren om zinnen en alinea's te vormen. Conventionele syntaxis is essentieel voor het garanderen van duidelijkheid en consistentie in schriftelijke communicatie, waardoor lezers de beoogde betekenis van de tekst gemakkelijk kunnen begrijpen en interpreteren.

Door zich aan de conventionele syntaxis te houden, kunnen schrijvers hun schrijven lezersvriendelijker en toegankelijker maken, waardoor ze ervoor zorgen dat hun ideeën en informatie effectief worden overgebracht. Afwijkingen van de conventionele syntaxis, ook al worden ze soms gebruikt voor stilistisch effect of creatieve expressie, kunnen een tekst uitdagender maken om te lezen en te begrijpen, waardoor het vermogen van de schrijver om de beoogde boodschap over te brengen mogelijk wordt belemmerd.

Voorbeelden van conventionele syntaxis in geschreven Engels zijn onder meer:

- Zinsstructuur:volgorde van onderwerp, werkwoord en object (bijvoorbeeld 'De kat zat op de mat.')

- Interpunctie:gebruik van punten om verklarende zinnen te beëindigen, vraagtekens voor vragende zinnen en komma's om lijstitems van elkaar te scheiden.

- Hoofdlettergebruik:het in hoofdletters schrijven van eigennamen (bijvoorbeeld 'Londen') en het eerste woord van elke zin.

- Spelling:standaardspellingsconventies volgen (bijvoorbeeld 'kleur' ​​versus 'kleur')

Het is belangrijk op te merken dat, hoewel de conventionele syntaxis een basis biedt voor duidelijke communicatie, de taal voortdurend evolueert en dat er in de loop van de tijd of binnen verschillende contexten en regio's enkele variaties in de syntaxis kunnen ontstaan.