Lateraal medullair infarct of lateraal medullair syndroom, de term die wordt gebruikt voor een klinische aandoening die het gevolg is van schade aan het laterale deel van de medulla oblangata. Lateraal medullair syndroom is ook bekend als Wallenberg-syndroom of posterior inferior cerebellar artery (PICA)-syndroom.

Oorzaken

Lateraal medullair syndroom kan het gevolg zijn van occlusie of een kritische vernauwing van de achterste inferieure cerebellaire slagader (PICA) – die kan optreden als gevolg van een trombo-embolie afkomstig van de wervel- of basilicumslagaders, of als de oorspronkelijke slagader vernauwt als gevolg van atherosclerose of dissectie [2]. ] resulterend in onvoldoende bloedtoevoer en daaropvolgende ischemie.

Risicofactoren voor een lateraal medullair infarct zijn onder meer:

hypertensie

suikerziekte

hypercholesterolemie

roken

atriale fibrillatie

stenose van de halsslagader

Minder vaak kan het laterale medullaire syndroom het gevolg zijn van:trauma, dissectie van de wervelslagader of embolische gebeurtenissen als gevolg van een cardiogene oorzaak.

Tekenen en symptomen

Het laterale medullaire syndroom presenteert zich kenmerkend met de combinatie van:

Ipsilateraal Horner-syndroom (ptosis, miosis, anhidrose) als gevolg van schade aan de dalende sympathische vezels die hun kernen in de hypothalamus hebben en eindigen op het niveau van T1/T2

Verminderde pijn- en temperatuursensatie aan de contralaterale zijde van het lichaam als gevolg van schade aan de axonen van het laterale spinothalamische kanaal die pijn- en temperatuurimpulsen overbrengen, van het lichaam tot het niveau van C2.

Dysfagie als gevolg van schade aan de ambiguus kern – die aanleiding geeft tot axonen die de faryngeale tak van de nervus vagus vormen.

Nystagmus als gevolg van schade aan de vestibulaire kern en de verbinding ervan met de medulla en de pons.

Vertigo en ataxie als gevolg van schade aan de vestibulaire kern.

Zwakte van de ipsilaterale trapeziusspier en gehemeltespieren als gevolg van schade aan de ambiguus kern.

Heesheid van de stem als gevolg van schade aan de terugkerende larynxzenuw die een kern in de medulla heeft.

Verminderde smaaksensatie over het achterste derde deel van de tong (ipsilaterale zijde) als gevolg van schade aan de nucleus solitarius die sensorische informatie ontvangt van het achterste derde deel van de tong; dit wordt overgebracht via de glossopharyngeale zenuw.

Posterieur inferieur cerebellair slagadersyndroom

Het Wallenberg-syndroom is te wijten aan letsel aan het laterale medulla dat wordt aangevoerd door de achterste inferieure cerebellaire slagader (PICA). De klinische gevolgen zijn als volgt:[3]

Ipsilateraal Horner-syndroom bestaande uit miosis, ptosis en anhidrose als gevolg van schade aan ipsilateraal aflopende sympathische vezels die voortkomen uit de hypothalamus. Hun cellichaam ligt in de intermediolaterale kolom van T1-T2. Daarom kan schade aan deze vezels, waar dan ook in hun verloop, leiden tot het Horner-syndroom.

Nystagmus die overwegend roterend en horizontaal is en af ​​en toe een blikverlamming als gevolg van schade aan de mediale longitudinale bundel (MLF).

Vertigo en ataxie van laesie naar de laterale vestibulaire kern en cerebellaire verbindingen.

Verminderde pijn- en temperatuursensatie aan de contralaterale zijde van het gezicht en lichaam als gevolg van schade aan het contralaterale spinothalamische kanaal.

Ipsilaterale dysfonie en dysfagie door ambiguus-laesie van de kern die de vagus- en glossopharyngeale zenuwen aantast.

Soms hemiparese en athetoide bewegingen als gevolg van schade aan de corticospinale en rubrospinale kanalen. Dit is ongebruikelijk omdat deze kanalen worden gevoed door de voorste wervelslagader.

Verminderde smaaksensatie (ageusie) over het achterste een derde van de ipsilaterale tong, omdat smaakvezels van het achterste derde deel via de glossopharyngeus worden getransporteerd. Laesie van de kern van tractus solitarius schaadt ook de smaaksensatie.

Het Wallenberg-syndroom wordt klassiek geassocieerd met een PICA-infarct, maar kan in zeldzame gevallen worden veroorzaakt door een infarct op het grondgebied van de voorste inferieure cerebellaire slagader (AICA).