Hersenbeschadiging is vaak permanent omdat de hersenen een beperkt zelfherstelvermogen hebben. Dit komt door verschillende factoren:

- Neuronen zijn zeer gespecialiseerd en regenereren niet. In tegenstelling tot veel andere cellen in het lichaam hebben neuronen in het centrale zenuwstelsel (hersenen en ruggenmerg) niet het vermogen om zich te delen en te vermenigvuldigen, wat het vermogen van de hersenen om beschadigde neuronen te vervangen ernstig beperkt.

- Gliacellen, zoals astrocyten, vormen littekenweefsel op de plaatsen van letsel, wat de regeneratie remt:Na letsel initiëren de hersenen een herstelproces. Hierbij wordt littekenweefsel gevormd door gliacellen, voornamelijk astrocyten. Hoewel littekenvorming een natuurlijk beschermingsmechanisme is dat helpt beschadigd weefsel te isoleren en in bedwang te houden, creëert het ook een fysieke en chemische barrière die de groei en regeneratie van axonen en neuronen vanaf de randen van het beschadigde weefsel verhindert.

- De complexe organisatie van de hersenen belemmert herbedrading:de hersenen hebben een ingewikkeld netwerk van onderling verbonden neuronen, waarbij specifieke neuronen met elkaar communiceren om verschillende functies uit te voeren. Als er schade aan de hersenen is, is het een uitdaging voor de resterende neuronen om zichzelf opnieuw te bedraden of te reorganiseren om de verloren verbindingen te compenseren, vooral in gevallen waarin de schade specifieke, gespecialiseerde neuronen betreft.

- Ontstekingsreacties kunnen verdere schade veroorzaken:hersenletsel leidt vaak tot ontstekingen in het omliggende hersenweefsel. Hoewel ontstekingen een natuurlijke reactie zijn op letsel en helpen bij het opruimen van vuil, kan overmatige ontsteking schadelijk zijn voor de hersenen. Het kan schade aan gezond weefsel veroorzaken, giftige stoffen vrijgeven en hersenfuncties verstoren, wat verder kan bijdragen aan de permanente gevolgen van hersenbeschadiging.