Gebrek aan kleurzicht , gewoonlijk kleurenblindheid genoemd, is het verminderde vermogen om kleuren te zien in vergelijking met een normaal persoon. Het is een soort visuele stoornis die een aanzienlijk aantal individuen treft, met een hogere prevalentie bij mannen dan bij vrouwen. In de meeste gevallen is kleurgebrek het gevolg van genetische factoren, met name van afwijkingen of tekortkomingen in de kegelcellen in het netvlies die verantwoordelijk zijn voor kleurwaarneming.

Er zijn drie hoofdtypen kegeltjes in het netvlies:kegeltjes die gevoelig zijn voor rood licht, groen licht en blauw licht. Wanneer deze kegeltjes normaal functioneren, zorgt de combinatie van hun signalen ervoor dat mensen een breed scala aan kleuren kunnen waarnemen. Als een of meer van deze kegeltypen echter ontbreken, gebrekkig zijn of niet goed functioneren, kan dit leiden tot kleurgebrek.

De meest voorkomende vorm van kleurgebrek is rood-groen kleurenblindheid . Dit wordt gekenmerkt door problemen bij het onderscheiden van rode en groene objecten of tinten, en kan ook verwarring met oranje, geel en bruin met zich meebrengen. Andere typen zijn onder meer blauwgele kleurenblindheid en totale kleurenblindheid (achromatopsie), hoewel deze veel zeldzamer zijn.

Kleurgebrek kan verschillende mate van impact hebben op het dagelijks leven van een individu. Sommige mensen ervaren slechts kleine problemen, terwijl anderen in bepaalde situaties met aanzienlijke uitdagingen te maken kunnen krijgen, zoals het lezen van kleurgecodeerde kaarten, het onderscheid maken tussen verkeerslichten of het uitvoeren van bepaalde taken die sterk afhankelijk zijn van kleurwaarneming.

Er bestaat geen genezing of permanente behandeling voor kleurgebrek. Er kunnen echter verschillende corrigerende lenzen, contactlenzen of filters worden gebruikt om bij sommige personen de kleurwaarneming te verbeteren.