Kleurenblindheid, ook bekend als kleurendeficiëntie of kleurenziendeficiëntie, is een aandoening waarbij mensen moeite hebben bepaalde kleuren te onderscheiden. De meest voorkomende vorm van kleurenblindheid is rood-groen kleurenblindheid, waar ongeveer 8% van de mannen en 0,5% van de vrouwen last van heeft.

Er zijn verschillende tests die kunnen worden gebruikt om kleurenblindheid te diagnosticeren.

* Ishihara-test :De Ishihara-test is de meest voorkomende test voor kleurenblindheid. Het bestaat uit een reeks platen met gekleurde stippen die in een patroon zijn gerangschikt. Mensen met kleurenblindheid zullen de stippen anders zien dan mensen met een normaal kleurenzicht.

* Farnsworth-Munsell 100 Hue-test :De Farnsworth-Munsell 100 Hue-test is een andere veel voorkomende test voor kleurenblindheid. Het bestaat uit een reeks gekleurde doppen die in volgorde van tint zijn gerangschikt. Mensen met kleurenblindheid zullen moeite hebben om de doppen in de juiste volgorde te plaatsen.

* Anomaloscoop :Een anomaloscoop is een apparaat dat wordt gebruikt om kleurdiscriminatie te meten. Het bestaat uit twee lichten, één rood en één groen. De geteste persoon wordt gevraagd de intensiteit van het groene licht aan te passen totdat het dezelfde kleur lijkt te hebben als het rode licht. Mensen met kleurenblindheid zullen moeite hebben met het maken van deze aanpassing.

Naast deze tests zijn er ook verschillende genetische tests die kunnen worden gebruikt om kleurenblindheid te diagnosticeren. Deze tests kunnen de specifieke genen identificeren die verantwoordelijk zijn voor de aandoening.

Kleurenblindheid is een levenslange aandoening, maar kan meestal onder controle worden gehouden met behulp van corrigerende lenzen of filters.