Picrinezuur is een sterk zuur vanwege de volgende factoren:

1. Resonantiestabilisatie van het anion: Picrinezuur ondergaat resonantie, wat de delokalisatie van elektronen binnen het molecuul met zich meebrengt. Deze resonantie stabiliseert de geconjugeerde basis (picraation) en maakt deze tot een zwakkere basis. Hoe stabieler de geconjugeerde base, hoe sterker het zuur.

2. Elektronenzuigende nitrogroepen: Picrinezuur bevat drie nitrogroepen (-NO2) die aan de benzeenring zijn bevestigd. Deze nitrogroepen zijn sterke elektronenzuigende groepen, wat betekent dat ze elektronen wegtrekken van de zuurstofatomen in de carbonzuurgroep. Deze elektronenonttrekking verzwakt de O-H-binding, waardoor het voor het waterstofion (H+) gemakkelijker wordt om te dissociëren en een proton te doneren.

3. Mesomerisch effect: De nitrogroepen in picrinezuur dragen ook bij aan het mesomere effect. Mesomerie is een fenomeen waarbij elektronen worden gedelokaliseerd tussen atomen of groepen atomen, wat resulteert in meerdere mogelijke structuren. In het geval van picrinezuur kunnen de nitrogroepen elektronen doneren aan de benzeenring, wat de geconjugeerde base verder stabiliseert en de zuurgraad van de verbinding verhoogt.

4. Inductief effect: De elektronenzuigende aard van de nitrogroepen heeft ook een inductief effect, waarbij elektronen worden overgedragen via covalente bindingen. De elektronegatieve nitrogroepen trekken elektronen weg van de koolstofatomen in de benzeenring, waardoor ze positiever worden. Deze positieve lading wordt vervolgens overgebracht naar de zuurstofatomen in de carbonzuurgroep, waardoor de O-H-binding verder wordt verzwakt en de zuurgraad van picrinezuur wordt verhoogd.

Samenvattend dragen de resonantiestabilisatie van de geconjugeerde base, de aanwezigheid van elektronenzuigende nitrogroepen, het mesomere effect en het inductieve effect allemaal bij aan de sterke zuurgraad van picrinezuur. Deze factoren maken picrinezuur een zuurdere verbinding vergeleken met andere carbonzuren.