Bij medische beeldvorming verwijst de term 'hypo-echoïsch' naar een gebied of structuur dat donkerder of minder echogeen lijkt in vergelijking met de omliggende weefsels wanneer het wordt gevisualiseerd door middel van echografie. Het wordt gebruikt om de relatieve echogeniciteit of reflectiviteit van geluidsgolven in echografiebeelden te beschrijven.

Wanneer geluidsgolven die door een ultrasone transducer worden uitgezonden, verschillende weefsels of structuren in het lichaam tegenkomen, creëren ze echo's op basis van hun akoestische eigenschappen. Dichte of vaste weefsels met een hoge akoestische impedantie reflecteren de geluidsgolven sterk, wat resulteert in helderdere of "hyperechoïsche" gebieden op het echografiebeeld. Daarentegen hebben weefsels met een lagere akoestische impedantie, zoals met vloeistof gevulde cysten of zachte weefsels, de neiging de geluidsgolven te verspreiden of te absorberen in plaats van ze effectief te reflecteren. Dit leidt tot donkerdere of "hypo-echoïsche" gebieden op het beeld.

Hypo-echoïsche gebieden kunnen radiologen vaak helpen bij het identificeren van bepaalde abnormale weefselveranderingen, zoals cysten, tumoren of ontstekingsgebieden, die mogelijk een lagere dichtheid of andere akoestische kenmerken hebben vergeleken met de omliggende normale weefsels. Het is belangrijk op te merken dat hypoechogeniciteit alleen niet definitief wijst op een specifieke pathologie, en dat verdere evaluatie, zoals biopsieën of aanvullende beeldvormende onderzoeken, nodig kunnen zijn voor een nauwkeurige diagnose.