Volksgeneeskunde omvat de traditionele medische kennis en praktijken die van generatie op generatie zijn doorgegeven binnen verschillende culturen en gemeenschappen, vaak zonder de betrokkenheid van formeel wetenschappelijk of medisch onderwijs. Het kan het gebruik van kruidengeneesmiddelen, spirituele genezing, traditionele massage, acupunctuur en andere cultureel specifieke praktijken omvatten.

De belangrijkste kenmerken van de volksgeneeskunde zijn onder meer:

- Culturele overdracht :Volksgeneeskunde wordt mondeling of schriftelijk doorgegeven binnen specifieke gemeenschappen, groepen of etniciteiten.

- Empirische en holistische benadering :Het is gebaseerd op verzamelde ervaringen, observaties en overtuigingen in plaats van op wetenschappelijke methodologieën. Volksgeneeskunde hanteert vaak een holistische benadering, waarbij rekening wordt gehouden met fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel welzijn.

- Natuurlijke remedies :In de volksgeneeskunde wordt vaak gebruik gemaakt van planten, kruiden, mineralen en natuurlijke stoffen als remedie tegen kwalen en verwondingen.

- Rituelen en overtuigingen :Culturele en spirituele rituelen zijn vaak geïntegreerd in de volksgeneeskunde, beïnvloed door religieuze overtuigingen, bijgeloof of folklore.

- Beperkte wetenschappelijke validatie :Hoewel sommige volkspraktijken empirisch bewijs kunnen hebben, hebben veel ervan een beperkte of geen wetenschappelijke validatie. Niettemin blijven ze een culturele en symbolische betekenis behouden.

- Lokale experts en praktijkmensen :Volksgeneeskunde wordt gewoonlijk beoefend door plaatselijke genezers, kruidendokters of beoefenaars van traditionele geneeskunde die kennis hebben verworven door middel van stage of geërfde tradities.

- Variatie :Vanwege de culturele diversiteit is er een breed scala aan volksgeneeskundige praktijken in verschillende regio's en bevolkingsgroepen over de hele wereld.

Het is belangrijk op te merken dat volksgeneeskunde niet mag worden beschouwd als vervanging van op bewijs gebaseerde medische zorg, vooral niet in gevallen van ernstige of levensbedreigende ziekten. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) erkent echter het belang van traditionele geneeskunde bij het bieden van cultureel passende en toegankelijke eerstelijnsgezondheidszorg, vooral in regio's met beperkte toegang tot moderne medische diensten.

Volksgeneeskunde fungeert als een waardevolle opslagplaats van traditionele kennis en cultureel erfgoed en biedt inzicht in de historische en culturele context van gezondheidszorgpraktijken. Het kan ook bijdragen aan de voortdurende ontwikkeling van nieuwe en effectieve therapieën door middel van wetenschappelijk onderzoek en integratie met de moderne geneeskunde.