Hoewel de Renaissance aanzienlijke intellectuele en culturele vooruitgang teweegbracht, was de impact ervan op medische behandelingen in de periode 1500-1700 relatief beperkt. Hier zijn verschillende redenen voor:

1. Het voortbestaan ​​van traditionele overtuigingen: Ondanks de opkomst van wetenschappelijk onderzoek, hadden traditionele overtuigingen en praktijken in deze periode een grote invloed op de medische behandelingen. Veel artsen vertrouwden nog steeds op oude medische teksten, zoals die van Galenus en Hippocrates, en hielden zich aan traditionele theorieën zoals de theorie van de humors (het idee dat onevenwichtigheden in lichaamsvloeistoffen ziekten veroorzaakten).

2. Beperkte wetenschappelijke kennis: Hoewel er in de Renaissance een toenemende belangstelling voor wetenschappelijke observatie en experimenten was, was het algemene wetenschappelijke begrip van het menselijk lichaam en ziekten nog steeds beperkt. Vooruitgang in de anatomie en fysiologie werd bijvoorbeeld gehinderd door het gebrek aan systematische studie van kadavers en de invloed van religieuze overtuigingen.

3. Gebrek aan standaardisatie: De medische praktijken liepen sterk uiteen tussen de verschillende regio's en beoefenaars, wat leidde tot een gebrek aan gestandaardiseerde behandelingen. Artsen ontwikkelden vaak hun eigen remedies en technieken op basis van persoonlijke ervaringen of geruchten in plaats van gevestigd wetenschappelijk bewijs.

4. Invloed van astrologie en alchemie: Astrologie en alchemie speelden een belangrijke rol in het medische denken tijdens de Renaissance. Veel artsen geloofden dat de posities van de sterren en planeten de gezondheid beïnvloedden, wat leidde tot de praktijk van astrologie bij medische diagnose en behandeling. Alchemie werd ook gebruikt om medicijnen te maken, maar de focus op magische transformaties in plaats van op wetenschappelijke principes beperkte de praktische effectiviteit ervan.

5. Langzame verspreiding van kennis: Bij gebrek aan moderne communicatietechnologieën duurde het enige tijd voordat nieuwe ontdekkingen en ontwikkelingen in de geneeskunde zich verspreidden en algemeen werden aanvaard. De uitwisseling van medische kennis bleef vaak beperkt tot een klein netwerk van wetenschappers en praktijkmensen, wat de verspreiding van innovatieve ideeën belemmerde.

6. Beperkte toegang tot medische zorg: Medische zorg was in deze periode vooral toegankelijk voor de rijke en bevoorrechte klassen. De meerderheid van de bevolking, vooral in plattelandsgebieden, vertrouwde op traditionele genezers en remedies, die vaak een beperkte effectiviteit hadden bij de behandeling van complexe medische aandoeningen.

Ondanks deze beperkingen legde de Renaissance de basis voor toekomstige vooruitgang in de geneeskunde. De geest van onderzoek en de toenemende nadruk op observatie en experimenteren leidden uiteindelijk tot doorbraken die de medische praktijken in latere eeuwen radicaal zouden veranderen.