Een anticoagulantia-antagonist is een stof die de effecten van anticoagulantia, dit zijn geneesmiddelen die de bloedstolling remmen, vermindert of voorkomt. Anticoagulantia worden gebruikt om bloedstolsels te voorkomen of te behandelen en staan ​​algemeen bekend als bloedverdunners. Anticoagulantia-antagonisten worden gebruikt om de effecten van anticoagulantia ongedaan te maken in geval van een overdosis, bloeding of wanneer een operatie nodig is.

Er zijn twee hoofdtypen anticoagulantia-antagonisten:

1) Vitamine K:Vitamine K is een essentiële voedingsstof die nodig is voor de synthese van verschillende stollingsfactoren (II, VII, IX en X) in de lever. Toediening van hoge doses vitamine K kan de effecten tegengaan van vitamine K-antagonisten, algemeen bekend als warfarine, die de werking van vitamine K blokkeren en de productie van deze stollingsfactoren verminderen.

2) Directe orale anticoagulantia (DOAC) Antidota:DOAC's zijn nieuwere anticoagulantia zoals dabigatran (Pradaxa), rivaroxaban (Xarelto), apixaban (Eliquis) en edoxaban (Lixiana). Voor elke DOAC is een specifiek tegengif ontwikkeld om de antistollingseffecten ervan te neutraliseren:

* Idarucizumab (Praxbind) is een tegengif voor dabigatran.

* Andexanet alfa (Andexxa) is een tegengif voor apixaban en rivaroxaban.

* Ciraparantag (Perfact) is een tegengif voor edoxaban.

Deze antidota werken door zich te binden aan het antistollingsmiddel en het te neutraliseren, waardoor wordt voorkomen dat het in wisselwerking staat met het doel ervan en de bloedstolling wordt geremd. Ze worden gebruikt in noodsituaties of wanneer een snelle omkering van de antistolling noodzakelijk is.

Antistollingsantagonisten mogen alleen worden toegediend onder medisch toezicht en zorgvuldige monitoring, omdat ze aanzienlijke effecten kunnen hebben op de bloedstolling en het risico op bloedingscomplicaties kunnen vergroten.