Overzicht

Het Rosenhan-experiment, uitgevoerd door psycholoog David Rosenhan in de jaren zeventig, wordt beschouwd als een baanbrekend onderzoek dat de validiteit van psychiatrische diagnoses en de betrouwbaarheid van psychiatrische evaluaties probeerde te evalueren. Het onderzoek had tot doel te onderzoeken of professionals in de geestelijke gezondheidszorg nauwkeurig onderscheid konden maken tussen gezonde individuen en individuen met een psychische aandoening.

Hier is een overzicht van de Rosenhan-studie:

Methode

a) _Experimentdeelnemers _:Acht personen, waaronder Rosenhan zelf, namen deel aan het experiment. Deze deelnemers waren allemaal geestelijk gezond en hadden geen voorgeschiedenis van psychische aandoeningen.

b) _Pseudo-patiëntenstrategie _:Elk individu, een pseudo-patiënt genoemd, nam de rol aan van een patiënt die auditieve hallucinaties ervaart. Ze gebruikten het pseudoniem "John/Joan Doe" en klaagden over het horen van stemmen die de woorden "leeg", "hol" en "plop" zeiden.

Afgezien van dit symptoom vertoonden de pseudopatiënten normaal gedrag en verstrekten zij nauwkeurige persoonlijke informatie.

c) _Toelatingsproces _:De pseudopatiënten verzochten om opname in verschillende psychiatrische ziekenhuizen in de Verenigde Staten. Ze namen contact op met het ziekenhuis, maakten een afspraak en presenteerden hun verzonnen symptomen aan de professionals in de geestelijke gezondheidszorg.

Bevindingen en resultaten:

De resultaten van het Rosenhan-experiment brachten verschillende bevindingen aan het licht:

a) _Ziekenhuisopname _:Alle acht pseudopatiënten werden opgenomen in psychiatrische ziekenhuizen in hun respectievelijke staten. Ondanks hun ogenschijnlijke geestelijke gezondheid hebben professionals in de geestelijke gezondheidszorg hen als patiënten opgenomen voor verdere observatie.

b) _Etikettering en diagnose _:Eenmaal opgenomen kregen de pseudopatiënten etiketten van psychiatrische ziekten, zoals schizofrenie of manisch-depressieve psychose, ondanks het feit dat ze gezond waren en hun gedrag normaal was.

c) _Depersonalisatie _:De pseudopatiënten merkten een verschuiving op in de manier waarop ze door het ziekenhuispersoneel en andere patiënten werden behandeld. Ze meldden dat ze depersonalisatie en een verlies van individualiteit binnen de psychiatrische omgeving ervoeren.

d) _Vrijgaveproces _:De gemiddelde verblijfsduur in de ziekenhuizen bedroeg ruim twee weken. Tijdens hun verblijf gedroegen de pseudopatiënten zich consistent met hun oorspronkelijke symptoompresentatie. Om vrijgelaten te worden, moesten ze hun engagement bevestigen om de psychiatrische behandeling poliklinisch voort te zetten.

e) _Diagnostische overeenkomst _:Er was weinig overeenstemming tussen professionals in de geestelijke gezondheidszorg over de specifieke diagnose voor elke pseudo-patiënt.

f) _False positieven _:Het onderzoek wijst op een hoog percentage valse positieven bij psychiatrische diagnoses, wat erop wijst dat veel mensen zonder geestesziekte mogelijk een verkeerde diagnose krijgen en als geestesziek worden bestempeld.

g) _Diagnostische terughoudendheid _:Er werd opgemerkt dat professionals in de geestelijke gezondheidszorg aarzelden om hun initiële diagnoses te herzien of in te trekken, zelfs als ze bewijsmateriaal kregen dat deze tegensprak.

Betekenis

De Rosenhan-studie riep belangrijke vragen op over de nauwkeurigheid van psychiatrische diagnoses, de geldigheid van criteria die worden gebruikt bij psychiatrische beoordelingen, en de uitdagingen bij het maken van onderscheid tussen normaal en abnormaal gedrag. De studie leidde tot belangrijke discussies en hervormingen op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg, waarbij de nadruk werd gelegd op de noodzaak van strengere beoordelingsmethoden, verbeterde patiëntenzorg en een vermindering van het stigma dat met psychische aandoeningen gepaard gaat.

De Rosenhan-studie heeft een blijvende impact gehad op het gebied van de psychologie en het begrip van diagnoses en behandelingen in de geestelijke gezondheidszorg. De bevindingen ervan blijven vormgeven aan de voortdurende dialoog rond de complexiteit van het identificeren, diagnosticeren en beheersen van psychische stoornissen.