Een blaastest is een meetinstrument dat wordt gebruikt voor het schatten van het alcoholgehalte in het bloed (BAC) op basis van de analyse van de alveolaire adem. De naam ademanalyser is een samenvoeging van de woorden adem en analyser. Het blaastestapparaat werd ontwikkeld in de jaren vijftig en werd voor het eerst gebruikt in de Verenigde Staten in 1954.

Het apparaat werkt volgens het principe dat alcohol vanuit de maag en de longen in de bloedbaan wordt opgenomen en vervolgens naar de longen wordt getransporteerd, waar het via de adem wordt uitgescheiden. De alcoholconcentratie in de adem is recht evenredig met de alcoholconcentratie in het bloed, dus de blaastest meet de alcoholconcentratie in de adem en schat de BAG.

De blaastest is een veelgebruikt instrument voor wetshandhavingsinstanties om dronken bestuurders op te sporen. Het wordt ook gebruikt in verschillende andere omgevingen, zoals veiligheidsprogramma's op de werkplek, veiligheidsprogramma's op scholen en gezondheidszorginstellingen.

Het blaastestapparaat bestaat uit een mondstuk, een bemonsteringsbuis, een reactiekamer en een analysator. De persoon die de test ondergaat, blaast lucht in het mondstuk en het luchtmonster wordt door de bemonsteringsbuis naar de reactiekamer gezogen. In de reactiekamer reageert de alcohol in het luchtmonster met een chemische oplossing en vindt er een kleurverandering plaats. De kleurverandering wordt gedetecteerd door de analysator, die deze omzet in een elektrisch signaal. Het elektrische signaal wordt vervolgens verwerkt en weergegeven als een BAC-waarde.