De urease-ademtest is een diagnostische test die wordt gebruikt om de aanwezigheid van Helicobacter pylori (H. pylori) te detecteren, een soort bacterie die vaak de maag infecteert en gastritis en maagzweren veroorzaakt. De test omvat de inname van een ureumoplossing die een niet-radioactieve isotoop van koolstof bevat (meestal koolstof-13 of koolstof-14) en de daaropvolgende meting van de koolstofisotoop in de adem van de patiënt.

Hier is een overzicht van hoe de urease-ademtest werkt:

1. Inslikken van de ureumoplossing:De patiënt drinkt een oplossing die ureum bevat, een verbinding die kan worden afgebroken door het enzym urease, geproduceerd door de H. pylori-bacterie. Het in de test gebruikte ureum bevat een specifieke isotoop van koolstof, zoals koolstof-13 of koolstof-14.

2. Urease-activiteit en koolstofisotoopuitwisseling:Als H. pylori in de maag aanwezig is, zal het door de bacteriën geproduceerde urease-enzym het ureum in de oplossing afbreken, waardoor de koolstofisotoop vrijkomt in de atmosfeer van de maag.

3. Absorptie en uitademing:De vrijgekomen koolstofisotoop wordt in de bloedbaan opgenomen en naar de longen getransporteerd. Wanneer de patiënt uitademt, wordt de koolstofisotoop via de adem uitgestoten.

4. Afname van ademmonsters:De adem van de patiënt wordt voor analyse opgevangen in een speciale zak of buis.

5. Meting van koolstofisotoop:De koolstofisotoopconcentratie in het ademmonster wordt gemeten met behulp van een massaspectrometer of een andere analytische techniek.

6. Interpretatie van de resultaten:Het niveau van koolstofisotoop in het ademmonster wordt vergeleken met een referentiebereik. Een hoger dan normaal niveau van koolstofisotoop duidt op de aanwezigheid van een H. pylori-infectie in de maag.

De urease-ademtest is een niet-invasieve en relatief eenvoudige procedure. Het kan worden uitgevoerd in een kliniek of dokterspraktijk en vereist geen gebruik van bestraling of endoscopie. Het wordt vaak gebruikt als eerstelijnstest voor het diagnosticeren van een H. pylori-infectie en kan helpen bij het nemen van behandelbeslissingen, waaronder het gebruik van antibiotica om de bacterie uit te roeien.