Bij paardrijden gaat het vooral om aerobe ademhaling. Aërobe ademhaling is het proces waarbij uw lichaam glucose afbreekt en zuurstof gebruikt om energie te produceren. Als je paardrijdt, gebruik je verschillende spieren, waaronder je armen, benen, rug en kern. Deze spieren hebben een constante toevoer van zuurstof nodig om effectief te kunnen functioneren. Daarom adem je tijdens het paardrijden zwaarder.

Hoewel aerobe ademhaling het belangrijkste energiesysteem is dat wordt gebruikt tijdens het paardrijden, speelt anaerobe ademhaling ook een rol, vooral tijdens intense uitbarstingen van activiteit. Anaërobe ademhaling, of fermentatie, vindt plaats wanneer het lichaam glucose afbreekt zonder zuurstof te gebruiken. Dit proces produceert snel energie, maar resulteert in de ophoping van melkzuur, wat leidt tot spiervermoeidheid. Tijdens het paardrijden zijn de intensiteit en duur van de activiteiten echter meestal niet hoog genoeg om uitsluitend op anaerobe ademhaling te vertrouwen.

Bovendien stelt het rijden op paarden in een langzamer tempo, zoals tijdens een ontspannen rit op een buitenrit, een lagere vraag naar de energiesystemen van het lichaam, waardoor er meer afhankelijkheid van aerobe ademhaling mogelijk is. Krachtigere activiteiten zoals galopperen of springen vereisen daarentegen een hogere energieproductie, waarbij zowel aerobe als anaerobe ademhaling wordt gebruikt om aan de energiebehoefte van de betrokken spieren te voldoen.

Terwijl bij paardrijden vooral sprake is van aërobe ademhaling, speelt anaërobe ademhaling dus wel een rol tijdens intensere momenten of activiteiten. De balans tussen deze energiesystemen hangt af van het tempo, de intensiteit en de duur van de rijactiviteit.