Er zijn verschillende methoden voor verlamde personen om te urineren, afhankelijk van de mate en ernst van hun verlamming. Hier zijn een paar veel voorkomende methoden:

Intermitterende katheterisatie: Dit is de meest gebruikelijke methode die wordt gebruikt door verlamde personen. Een katheter, een dunne, flexibele buis, wordt in de urethra (de buis die urine van de blaas naar de buitenkant van het lichaam transporteert) ingebracht om urine uit de blaas af te voeren. Deze methode maakt gecontroleerd en gepland legen van de blaas mogelijk, waardoor het risico op urineweginfecties (UTI's) en andere complicaties wordt verminderd.

Verblijfskatheter: In sommige gevallen kan een verblijfskatheter aanbevolen worden. Dit type katheter wordt in de urethra ingebracht en gedurende een langere periode, meestal enkele weken tot maanden, op zijn plaats gelaten. Het wordt vaak gebruikt bij personen met ernstigere verlammingen of bij personen die niet in staat zijn intermitterende katheterisatie uit te voeren.

Suprapubische katheter: Een suprapubische katheter wordt via een kleine incisie in de onderbuik rechtstreeks in de blaas ingebracht. Het wordt gebruikt voor personen die moeite hebben met urethrale katheterisatie of voor mensen die bepaalde medische aandoeningen hebben waardoor urethrale katheterisatie niet haalbaar is.

Externe katheter (condoomkatheter): Bij deze methode wordt een omhulsel of condoomachtig apparaat over de penis geplaatst om urine op te vangen. Het wordt vaak gebruikt voor mannen die moeite hebben met handmatig plassen of die incontinent zijn.

Crede-manoeuvre: De Credé-manoeuvre is een handmatige techniek die wordt gebruikt om te helpen bij het legen van de blaas. Het gaat om het uitoefenen van druk op de onderbuik boven het schaambeen om de urinestroom te vergemakkelijken. Deze methode kan worden gebruikt in combinatie met andere methoden, zoals intermitterende katheterisatie.

De specifieke urinemethode voor een verlamd persoon hangt af van zijn of haar individuele behoeften en mogelijkheden, en moet worden bepaald in overleg met een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg, zoals een uroloog of fysiotherapeut.