Om toestemming voor een medische behandeling als geïnformeerd te kunnen beschouwen, moet de volgende informatie met de patiënt worden gedeeld:

1. Diagnose: De patiënt moet op een duidelijke en begrijpelijke manier worden geïnformeerd over zijn medische toestand of diagnose. Dit omvat het uitleggen van de aard van de ziekte, de symptomen en de prognose.

2. Behandelingsopties: De patiënt moet een gedetailleerde uitleg krijgen van alle beschikbare behandelingsopties, inclusief de voordelen, risico's en mogelijke complicaties ervan. Dit moet zowel invasieve als niet-invasieve behandelingen omvatten, evenals alternatieve of experimentele therapieën.

3. Risico's en voordelen: De patiënt moet worden geïnformeerd over de risico's en voordelen die aan elke behandelingsoptie zijn verbonden. Dit omvat de waarschijnlijkheid van succes, mogelijke bijwerkingen en de mogelijkheid van complicaties op de lange termijn.

4. Alternatieven voor behandeling: De patiënt moet worden geïnformeerd over eventuele alternatieve behandelingsopties die mogelijk beschikbaar zijn, evenals over de mogelijke gevolgen als hij geen behandeling ondergaat.

5. Prognose: De patiënt moet een schatting krijgen van zijn prognose, inclusief zijn kansen op herstel, de kans op complicaties op de lange termijn en de impact van de aandoening op zijn levenskwaliteit.

6. Kosten: De patiënt moet worden geïnformeerd over de financiële implicaties van de voorgestelde behandeling, inclusief eventuele eigen kosten of eigen bijdragen.

7. Recht om te weigeren: De patiënt moet ervan op de hoogte worden gebracht dat hij het recht heeft om elke aanbevolen behandeling te weigeren, en dat zijn beslissing zal worden gerespecteerd.

8. Mogelijkheid om vragen te stellen: De patiënt moet voldoende gelegenheid krijgen om vragen te stellen over zijn toestand, de voorgestelde behandeling en eventuele andere zorgen die hij heeft.

Het is belangrijk dat de zorgverlener ervoor zorgt dat de patiënt de verstrekte informatie begrijpt en in staat is een weloverwogen beslissing te nemen. Dit kan het gebruik van eenvoudige taal inhouden, het verstrekken van schriftelijk materiaal of het toestaan ​​dat de patiënt de behandelingsopties met zijn familie of zorgverleners bespreekt.