Zuivere nalatigheid, ook wel grove nalatigheid genoemd, is een juridische term die wordt gebruikt om een ​​niveau van nalatigheid te beschrijven dat wordt gekenmerkt door een gebrek aan zorg dat uiterst onzorgvuldig of roekeloos is. Het verwijst naar gedrag dat verder gaat dan louter onzorgvuldigheid en neerkomt op een hoge mate van onoplettendheid of onverschilligheid voor de veiligheid van anderen.

Bij pure nalatigheid vallen de handelingen van de gedaagde aanzienlijk onder de zorgvuldigheidsnorm die een redelijk mens onder dezelfde omstandigheden zou betrachten. Het suggereert een volledige minachting voor de rechten of veiligheid van anderen en toont een extreme onverschilligheid voor de mogelijke gevolgen van iemands daden.

Zuivere nalatigheid wordt vaak onderscheiden van gewone nalatigheid, waarbij sprake is van het nalaten om redelijke zorg te betrachten. Hoewel gewone nalatigheid het gevolg kan zijn van eenvoudige fouten of onbedoelde fouten, duidt pure nalatigheid op een bewuste veronachtzaming van de veiligheid of het welzijn van anderen.

In gerechtelijke procedures kan pure nalatigheid leiden tot een grotere aansprakelijkheid en mogelijk een grotere schadevergoeding aan de benadeelde partij. Het kan ook van invloed zijn op de verzekeringsdekking, aangezien sommige polissen dekking voor opzettelijke handelingen of grove nalatigheid kunnen uitsluiten.

Voor het vaststellen van zuivere nalatigheid is duidelijk en overtuigend bewijs nodig van de extreme onzorgvuldigheid of het opzettelijk wangedrag van de verdachte. Rechtbanken kunnen factoren in overweging nemen zoals de aard en ernst van de veroorzaakte schade, de mate van risico die daarmee gepaard gaat, en of de verdachte op de hoogte was of had moeten zijn van de mogelijke gevolgen van zijn daden.