Communautaire immuniteit verwijst naar de indirecte bescherming die aan een bevolking wordt verleend wanneer een aanzienlijk deel van haar leden immuun is voor een infectieziekte. Dit wordt bereikt door een combinatie van vaccinatie en natuurlijke immuniteit, en het fungeert als een barrière die het risico op overdracht en infectie binnen de gemeenschap vermindert.

Wanneer een voldoende groot percentage van de bevolking immuun is, wordt de verspreiding van de ziekte onderdrukt en wordt de kans verkleind dat een geïnfecteerd individu een vatbaar individu tegenkomt. Dit concept speelt een cruciale rol bij de ziektebestrijding en het beheer van pandemieën.

Om gemeenschapsimmuniteit te bereiken is voldoende vaccinatiedekking noodzakelijk. De vereiste dekking varieert afhankelijk van de ziekte, de overdraagbaarheid ervan en andere factoren zoals de effectiviteit van het vaccin en de kenmerken van de bevolking. Wanneer een hoog niveau van gemeenschapsimmuniteit wordt bereikt, kan dit de incidentie van ziekten aanzienlijk verminderen, de ernst ervan verzachten en uitbraken of epidemieën voorkomen.

Gemeenschapsimmuniteit beschermt niet alleen kwetsbare personen die mogelijk niet in staat zijn zich te laten vaccineren of op natuurlijke wijze immuniteit te ontwikkelen, maar draagt ​​ook bij aan de algemene volksgezondheid en de maatschappelijke veerkracht tegen infectieziekten.