In To Kill a Mockingbird verwoordt Nellie, de huishoudster van de familie van Atticus Finch, sterke meningen en empathie voor het lot van de gemarginaliseerde en kwetsbare leden van de samenleving, met name de armen en geesteszieken. Ze heeft een kritische kijk op de houding en behandeling van overheidsfunctionarissen jegens deze groepen.

Door haar interacties met de familie Finch en observaties van de gemeenschap stelt Nellie de heersende vooroordelen ter discussie en werpt ze licht op de onrechtvaardigheden en ongelijkheden waarmee arme en geestelijk gehandicapte individuen te maken hebben. Ze doet dit door eerlijke inzichten en meningen te bieden en een alternatief perspectief te bieden dat het reguliere verhaal tegenspreekt.

Wanneer ze bijvoorbeeld de oneerlijke veroordeling van Tom Robinson bespreekt, een zwarte man die valselijk wordt beschuldigd van verkrachting, drukt Nellie haar frustratie en teleurstelling uit over de ongelijke behandeling van Afro-Amerikanen door het rechtssysteem. Ze stelt dat Tom onschuldig is en benadrukt de grimmige realiteit waarmee individuen zoals hij worden geconfronteerd, die vanwege hun ras en sociaal-economische status geen toegang tot de rechter hebben.

Wat haar kijk op de behandeling van geesteszieken betreft, toont Nellie begrip en medeleven. In het bijzonder toont ze bezorgdheid over het welzijn van de heer Dolphus Raymond, een rijke landeigenaar. Ondanks zijn excentriciteit en alcoholisme benadrukt Nellie zijn fundamentele goedheid en probeert hij hem te beschermen tegen het negatieve oordeel van anderen.

Nellie's meningen onthullen haar morele kompas en benadrukken haar geloof in de fundamentele menselijkheid van alle individuen, ongeacht hun achtergrond of capaciteiten. Haar perspectief weerspiegelt een dieper begrip van de complexiteit van sociale kwesties en daagt de vaak oppervlakkige en afwijzende houding van degenen die aan de macht zijn uit.