Bij eerste hulp is een secundair onderzoek een systematische en gedetailleerde beoordeling van een slachtoffer nadat de eerste levensreddende interventies (primair onderzoek en reanimatie) zijn uitgevoerd en het slachtoffer stabiel is. Het primaire onderzoek richt zich op kritieke, levensbedreigende omstandigheden die onmiddellijke aandacht vereisen, terwijl het secundaire onderzoek tot doel heeft andere verwondingen of medische aandoeningen te identificeren en te beheren die mogelijk niet onmiddellijk zichtbaar zijn, maar mogelijk wel van invloed kunnen zijn op de gezondheid en het welzijn van het slachtoffer.

Het secundaire onderzoek omvat een onderzoek van top tot teen van het slachtoffer, waarbij wordt gecontroleerd op tekenen en symptomen van verschillende verwondingen en aandoeningen. Het omvat doorgaans de volgende stappen:

- Medische geschiedenis: Verkrijg informatie over de medische geschiedenis van het slachtoffer, allergieën, huidige medicijnen en eventuele relevante medische aandoeningen. Deze informatie kan helpen bij het identificeren van potentiële risicofactoren en als leidraad voor verdere beoordeling en behandeling.

- Vitale functies: Controleer en noteer de vitale functies van het slachtoffer, waaronder hartslag, ademhaling, bloeddruk en temperatuur. Afwijkingen van de normale waarden kunnen wijzen op onderliggende medische aandoeningen.

- Hoofd en gezicht: Inspecteer het hoofd en gezicht op eventuele verwondingen, misvormingen of gevoeligheid. Controleer op tekenen van bloeding, zwelling, blauwe plekken, snijwonden of kneuzingen. Palpeer de schedel voorzichtig op eventuele depressies of knobbels die op een fractuur kunnen duiden.

- Nek: Beoordeel de nek op eventuele gevoeligheid, pijn of slikproblemen. Controleer op misvormingen of abnormale positionering die op een dwarslaesie kunnen duiden. Voer een zachte bewegingstest uit om de nekstabiliteit te beoordelen.

- Borst en longen: Inspecteer de borstkas op eventuele misvormingen, asymmetrie of paradoxale bewegingen (beweging in de tegenovergestelde richting van normale ademhaling). Luister met een stethoscoop naar de longen en let op eventuele abnormale ademgeluiden, zoals piepende ademhaling, gekraak of ruis, die op ademhalingsproblemen kunnen duiden.

- Buik: Onderzoek de buik op eventuele gevoeligheid, pijn, blauwe plekken of uitzetting. Palpeer de buik zachtjes en let op eventuele plaatselijke gevoeligheid of bewaking (vrijwillige spiercontractie om een ​​gewond gebied te beschermen).

- Bekken: Controleer het bekken op gevoeligheid, pijn of instabiliteit. Knijp voorzichtig in de iliacale toppen (heupbeenderen) en symphysis pubis (gewricht aan de voorkant van het bekken) om mogelijke fracturen te beoordelen.

- Leden: Inspecteer de ledematen op eventuele misvormingen, breuken, verstuikingen of ontwrichtingen. Controleer op polsslag, gevoel en beweging in elke ledemaat. Controleer of er tekenen zijn van het compartimentsyndroom (verhoogde druk in een spiercompartiment), wat kan blijken uit pijn, zwelling en verminderd gevoel.

- Neurologische beoordeling: Voer een korte neurologische beoordeling uit, inclusief het controleren van het bewustzijnsniveau van het slachtoffer, de pupilgrootte en reactiviteit, de oriëntatie op tijd, plaats en persoon, en eventuele focale neurologische gebreken (zoals zwakte of verlamming aan één kant van het lichaam).

- Psychosociale beoordeling: Houd rekening met de emotionele toestand en de ondersteuningsbehoeften van het slachtoffer. Verleen indien nodig psychologische eerste hulp en zorg ervoor dat het slachtoffer zich veilig en gerustgesteld voelt.

Tijdens het secundaire onderzoek is het belangrijk om bevindingen en zorgen te communiceren met andere beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg die betrokken zijn bij de zorg voor de patiënt, en om prioriteit te geven aan de behandeling op basis van de algemene toestand van het slachtoffer en de ernst van zijn of haar verwondingen of medische aandoening.