Om tuberculose (tbc) te diagnosticeren, wordt een PPD-huidtest (gezuiverd eiwitderivaat) gebruikt. Deze test wordt ook wel de Mantoux-test genoemd. De PPD-huidtest is een manier om te controleren of iemand besmet is met de bacterie die tuberculose veroorzaakt.

Bij de test wordt een kleine hoeveelheid PPD, een gezuiverd eiwit afkomstig van de tbc-bacterie, in de huid geïnjecteerd. Als een persoon met tuberculose is geïnfecteerd, zal hij of zij gewoonlijk binnen 48 tot 72 uur een kleine, harde, verheven bult op de injectieplaats krijgen. De grootte van de bult wordt gemeten en gebruikt om te bepalen of de persoon een tuberculose-infectie heeft.

Een positieve PPD-huidtest betekent niet noodzakelijkerwijs dat iemand een actieve tuberculoseziekte heeft. Het kan erop wijzen dat de persoon besmet is met tbc-bacteriën, maar geen actieve ziekte heeft ontwikkeld. Verdere tests, zoals röntgenfoto's van de borstkas en sputumtests, kunnen nodig zijn om te bepalen of iemand een actieve tuberculoseziekte heeft.

De PPD-huidtest is een waardevol hulpmiddel voor het diagnosticeren van een tuberculose-infectie en wordt in veel landen veel gebruikt.