Lage lonen:

- Fabrieksarbeiders, voornamelijk jonge vrouwen, werkten lange uren tegen lage lonen. Ze verdienden doorgaans tussen de $ 2 en $ 3 per week, wat nauwelijks genoeg was om de fundamentele kosten van levensonderhoud te dekken.

Lange werkdagen:

- Van de fabrieksarbeiders werd verwacht dat zij zes dagen per week werkten, van zonsopgang tot zonsondergang.

- Dit betekende dat je tijdens de zomermaanden tot 14 uur per dag moest werken

Onveilige werkomstandigheden:

- Fabrieken waren vaak overvol en onhygiënisch, met slechte ventilatie en verlichting.

- Werknemers werden blootgesteld aan gevaarlijke machines en materialen, en ongelukken kwamen vaak voor.

Strikte discipline:

- Fabrieksarbeiders waren onderworpen aan een strikte reeks regels en voorschriften.

- Ze mochten niet praten of zingen tijdens het werk, en ze konden een boete krijgen voor elke overtreding van de regels.

Gebrek aan doorgroeimogelijkheden:

- Fabrieksarbeiders hadden weinig kans om hun leven te verbeteren.

- Er waren weinig mogelijkheden voor promotie, en de meeste werknemers bleven hun hele leven vastzitten in laagbetaalde banen.

Deze slechte arbeidsomstandigheden leidden tot een hoog verloop en ziekteverzuim in de Lowell-fabrieken. Arbeiders verlieten vaak de fabrieken om betere banen te vinden, te trouwen en een gezin te stichten. Als gevolg hiervan hadden de fabrieken voortdurend nieuwe werknemers nodig, en namen ze vaak hun toevlucht tot het inhuren van jonge vrouwen uit plattelandsgebieden die wanhopig op zoek waren naar werk.