John Locke, een Engelse filosoof uit de 17e eeuw, verwoordde het idee van natuurrechten als inherente en onvervreemdbare rechten die alle individuen bezitten. In zijn invloedrijke geschriften benadrukte Locke drie fundamentele natuurrechten:

1. Recht op leven: Locke geloofde dat alle mensen een inherent recht hebben om hun eigen leven en welzijn te behouden. Dit omvat het recht op zelfverdediging en het recht om niet ongerechtvaardigd te worden geschaad door anderen.

2. Recht op vrijheid: Volgens Locke hebben individuen recht op persoonlijke vrijheid en autonomie. Ze hebben het recht om keuzes te maken, hun eigen belangen na te streven en te leven zonder onredelijke beperkingen opgelegd door externe autoriteiten.

3. Recht op eigendom: Locke voerde aan dat individuen het recht hebben om hun bezittingen te bezitten en te bezitten, inclusief de vruchten van hun arbeid. Hij geloofde dat dit recht op privé-eigendom cruciaal is voor persoonlijke vrijheid en economisch welzijn.

Locke's opvatting van natuurlijke rechten benadrukte dat deze fundamentele rechten inherent waren aan alle mensen en niet met recht konden worden weggenomen door regeringen of andere entiteiten. Zijn ideeën over natuurrechten hadden een aanzienlijke invloed op het politieke en juridische denken, vooral tijdens het tijdperk van de Verlichting en de ontwikkeling van het moderne constitutionalisme.