Restspanning is een zelf-equilibrerende interne spanning die bestaat in een materiaal zonder dat er een externe belasting op wordt uitgeoefend. Het kan voortkomen uit verschillende processen, zoals productietechnieken, warmtebehandeling, plastische vervorming, fasetransformaties en mechanische schade. Restspanningen kunnen worden geclassificeerd als macroscopisch of microscopisch. Macroscopische restspanningen zijn spanningen die aanzienlijk variëren over afstanden die groot zijn in vergelijking met de korrelgrootte van het materiaal, terwijl microscopische restspanningen significant variëren over afstanden die vergelijkbaar zijn met de korrelgrootte.

Restspanningen kunnen aanzienlijke gevolgen hebben voor de eigenschappen en prestaties van materialen. Ze kunnen de sterkte, ductiliteit, levensduur van het materiaal, corrosieweerstand en dimensionale stabiliteit beïnvloeden. In sommige gevallen kunnen restspanningen gunstig zijn, zoals in het geval van voorgespannen beton, waar de restdrukspanningen de sterkte van het materiaal kunnen verbeteren. In andere gevallen kunnen restspanningen echter schadelijk zijn, zoals in het geval van gelaste constructies, waar de resttrekspanningen kunnen leiden tot scheuren en falen.

Er zijn verschillende methoden om restspanningen te meten, zoals röntgendiffractie, neutronendiffractie en gatenboortechnieken. Deze technieken bieden waardevolle informatie over de omvang, verdeling en diepte van restspanningen in een materiaal. Het beheren en beheersen van restspanningen is een belangrijk aspect bij materiaaltechniek en ontwerp, omdat het de prestaties en veiligheid van materialen en componenten kan helpen verbeteren.