Mensen die een depressie ervaren, kunnen verminderd oogcontact vertonen als symptoom van hun aandoening. Dit kan om verschillende redenen gebeuren:

Verminderde sociale betrokkenheid: Depressie kan leiden tot een verminderde interesse in sociale interacties, inclusief het maken van oogcontact, wat een essentieel onderdeel is van sociale communicatie.

Verlies van interesse en plezier: Anhedonie, het verlies van interesse of plezier in activiteiten waar je ooit van genoten hebt, is een veel voorkomend symptoom van depressie. Dit kan zich uitstrekken tot sociale interacties, wat leidt tot een verminderde motivatie om oogcontact te maken.

Cognitieve stoornissen: Depressie kan cognitieve functies beïnvloeden, waaronder concentratie, aandacht en geheugen. Dit kan het voor individuen lastig maken om tijdens gesprekken consistent oogcontact te houden.

Vermijdingsgedrag: Sommige mensen met een depressie kunnen vermijdingsgedrag vertonen als een manier om met hun emotionele problemen om te gaan. Dit kan het vermijden van oogcontact omvatten om gevoelens van sociale angst of ongemak te verminderen.

Laag zelfbeeld: Depressieve mensen kunnen een laag zelfbeeld en gevoelens van waardeloosheid ervaren. Hierdoor kunnen ze zich zelfbewust of beschaamd voelen, waardoor hun neiging om oogcontact te maken verder wordt verminderd.

Negatieve zelfperceptie: Mensen met een depressie hebben vaak een negatief zelfbeeld en kunnen geloven dat anderen hen negatief beoordelen. Dit kan ervoor zorgen dat ze terughoudend zijn in het maken van oogcontact, uit angst voor afwijzing of kritiek.

Verminderd oogcontact is echter geen exclusief symptoom van depressie en kan ook in verband worden gebracht met andere aandoeningen, culturele normen of persoonlijke voorkeuren. Als jij of iemand die je kent aanhoudende depressieve symptomen ervaart, is het belangrijk om professionele hulp te zoeken bij een geestelijke gezondheidszorgverlener voor een nauwkeurige diagnose en passende behandeling.