Zelfverminking kan het gedrag van een persoon aanzienlijk beïnvloeden. Hier volgen enkele manieren waarop zelfverminking het gedrag van een individu kan beïnvloeden:

1. Emotionele verdoving: Zelfverminking kan dienen als een coping-mechanisme om overweldigende emotionele pijn of angst te verdoven. Door fysieke pijn toe te brengen, kunnen individuen tijdelijk ontsnappen aan of dissociëren van intense negatieve emoties, wat resulteert in een gevoel van opluchting. Dit kan leiden tot een patroon van zelfbeschadigend gedrag wanneer individuen proberen hun emotionele toestand te reguleren.

2. Afleiding en controle: Zelfverminking kan een tijdelijke afleiding bieden van emotionele, psychologische of situationele stressoren. De fysieke pijn en de focus op de zelf toegebrachte verwondingen kunnen de aandacht afleiden van moeilijke gedachten of situaties. Bovendien kunnen sommige mensen zelfbeschadiging gebruiken als een manier om controle uit te oefenen over hun lichaam en hun leven wanneer ze zich overweldigd of hulpeloos voelen.

3. Communicatie over nood: Zelfverminking kan soms een vorm van non-verbale communicatie zijn, waarbij gevoelens van pijn, angst of interne onrust worden uitgedrukt die individuen moeilijk onder woorden kunnen brengen. Door zichzelf te beschadigen, proberen ze mogelijk hun behoefte aan hulp of ondersteuning over te brengen.

4. Vrijgave van endorfines: Zelfverminking kan resulteren in het vrijkomen van endorfines, dit zijn hormonen die geassocieerd worden met plezier, pijnverlichting en beloning. Dit kan een cyclus van zelfbeschadiging creëren, omdat individuen er herhaaldelijk aan deelnemen om dit tijdelijke gevoel van opluchting en plezier te ervaren.

5. Versterking van een negatief zelfbeeld: Zelfverminking kan negatieve zelfpercepties versterken en een laag zelfbeeld in stand houden. Het zichzelf schade berokkenen kan negatieve zelfpraat en zelfkritiek versterken, waardoor het voor individuen een grotere uitdaging wordt om een ​​positief zelfbeeld te ontwikkelen.

6. Sociale terugtrekking en isolatie: Zelfverminking kan bijdragen aan sociale terugtrekking en isolatie. Individuen kunnen zich beschaamd, in verlegenheid gebracht of verkeerd begrepen voelen vanwege hun zelfbeschadigende gedrag, waardoor ze sociale interacties vermijden en zich terugtrekken uit hun ondersteunende netwerken.

7. Het nemen van risico's en impulsiviteit: Zelfverminking kan in verband worden gebracht met verhoogde impulsiviteit en het nemen van risicogedrag. Bij personen die zich bezighouden met zelfbeschadiging is de kans ook groter dat zij ander risicovol of zelfdestructief gedrag vertonen, zoals middelenmisbruik of onbeschermde seks.

8. Verslechterde besluitvorming: Zelfverminking kan het cognitief functioneren en het besluitvormingsvermogen aantasten. Het emotionele leed en de preoccupatie met zelfbeschadiging kunnen het lastig maken om rationele beslissingen te nemen, wat kan leiden tot verdere negatieve gevolgen in verschillende aspecten van het leven.

9. Zelfbeschadiging als verslaving: In sommige gevallen kan zelfverminking verslavend worden, vergelijkbaar met een middelenverslaving. Individuen kunnen een dwangmatige behoefte ontwikkelen om zichzelf te beschadigen om met moeilijke emoties om te gaan of om de tijdelijke verlichting te ervaren die dit biedt.

Het is essentieel op te merken dat niet alle individuen die zichzelf verminken al deze gedragsveranderingen vertonen. De impact van zelfverminking op het gedrag kan sterk variëren, afhankelijk van het individu, zijn geestelijke gezondheidstoestand en de ernst van het zelfbeschadigende gedrag. Het zoeken naar professionele hulp en ondersteuning is van cruciaal belang om zelfverminking aan te pakken en de negatieve effecten ervan op iemands gedrag te verzachten.