Een bipolaire stoornis wordt gediagnosticeerd op basis van de volgende criteria:

- Een periode van verhoogde stemming, verhoogde activiteit en verminderde behoefte aan slaap (manie of hypomanie) die significant afwijkt van het gebruikelijke zelf van de persoon en die minstens een week duurt (of eender welke duur als ziekenhuisopname noodzakelijk is).

- Symptomen die aanzienlijke beperkingen in het sociaal of beroepsmatig functioneren veroorzaken of waarvoor ziekenhuisopname nodig is.

- De episode wordt niet veroorzaakt door middelengebruik of een algemene medische aandoening.

Bovendien moet de persoon ten minste één depressieve episode hebben meegemaakt.

De diagnose van een bipolaire stoornis wordt gesteld door een professional in de geestelijke gezondheidszorg, zoals een psychiater of psycholoog, die een grondige evaluatie zal uitvoeren, waaronder mogelijk:

- Een lichamelijk onderzoek om eventuele medische aandoeningen uit te sluiten die de symptomen kunnen veroorzaken.

- Een psychologische evaluatie om de stemming, gedachten en gedrag van de persoon te beoordelen.

- Een overzicht van de geschiedenis van de persoon, inclusief familiegeschiedenis van psychische aandoeningen.

De diagnose van een bipolaire stoornis kan een uitdaging zijn, omdat het moeilijk kan zijn om onderscheid te maken met andere psychische aandoeningen, zoals depressie, angst of stoornissen in het middelengebruik.