De geschiedenis van lobotomie begint in ongeveer 1890 toen de Duitse onderzoeker , Friederich Golz , experimenteerde het verwijderen van de temporale kwabben van zijn honden. Het resultaat vond hij , minder agressief gedrag bij honden . In de vroege jaren 1930 werd de procedure goedgekeurd voor toepassing op psychiatrische patiënten . Het werd vaak voorgeschreven in de late jaren '40 , maar door het midden van de jaren 1950 negatieve berichtgeving over de lobotomie maakte het populair bij het ​​publiek , verminderen het gebruik ervan. Toenemend gebruik

Ondanks een groeiend negatief beeld in de kranten , het gebruik van lobotomie steeg in de vroege jaren '50 . De reden hiervoor , zegt Gretchen J. Diefenbach van de afdeling Psychologie aan de Louisiana State University, is dat Egas Moniz won de Nobelprijs voor de geneeskunde voor de ontwikkeling van de procedure . Vanwege het winnen van deze beloning , werd lobotomie gezien als een positieve praktijk . De techniek werd ook gemeld om crimineel gedrag te genezen en pijn verminderen , waardoor verdere bevordering van de procedure .
Transorbitale Lobotomy

de late jaren '40 geïntroduceerd Walter Freeman het gebruik van een ijspriem , of ander soortgelijk voorwerp gehamerd in de hersenen van de patiënt om de procedure uit te voeren . Deze methode kreeg meer populariteit in de vroege jaren '50 . De transorbitale lobotomie was vermoedelijk een snellere en veiligere methode van lobotomie dan de oorspronkelijke procedure . In de nieuwe methode , werd een ijspriem licht gehamerd in de hersenen van de patiënt net boven de oogkas , in de orbitale plaat . Hoewel de lobotomie van oudsher werd gebruikt als een laatste redmiddel , in de vroege jaren '50 Freeman begon het bevorderen van het gebruik van de transorbitale lobotomie op het vroege begin van een psychische aandoening.
Decline

Tegen het midden van 1950 de lobotomie procedure kwam zwaar onder vuur . Nieuwsartikelen rapporteerden meer negatieve kant van de lobotomie en veel mensen bezig met de snelle toename van het gebruik van de procedure waren . Nieuwe innovaties in drug therapie en somatische therapieën , die niet-invasieve alternatieven waren , verder verminderd de noodzaak om lobotomize , zegt Diefenbach . Freeman nog steeds ondersteund het gebruik van lobotomie bij patiënten , maar enkele artikelen verschenen die de procedure ondersteund. Vele artikelen verschenen dat de lobotomie praktijk tegengegaan en ondersteund nieuwere hersenchirurgie technieken .
Public Reaction

Aangezien het aantal lobotomies steeg in de vroege jaren '50 , veel mensen begonnen om te protesteren tegen het. Onderzoek toonde aan dat patiënten die een lobotomie had zelden ging het beter , en sommige zelfs nog erger. Het publiek was verontwaardigd en er was een ernstige weerslag op de aanhangers van de lobotomie . Volgens Dr George Boeree , een gepensioneerde professor psychologie van Shippensburg University , zelfs James Watt , Freeman's collega , dacht dat de procedure en te vaak voorgeschreven .