Eén punt van kritiek op de dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) is dat het geen geldige psychische stoornis is. Sommige critici beweren dat DIS geen echte aandoening is, maar eerder een product van suggestie, verbeelding of nabootsing. Ze wijzen op het feit dat er geen duidelijk bewijs is voor het bestaan ​​van meerdere persoonlijkheden, en dat veel mensen bij wie de diagnose DIS is gesteld een geschiedenis van trauma of misbruik hebben, wat hun symptomen zou kunnen verklaren.

Een andere kritiek op DIS is dat er sprake is van overdiagnostiek. Sommige critici beweren dat de diagnose DIS te vaak wordt gesteld en dat veel mensen bij wie de diagnose DIS wordt gesteld, de stoornis niet daadwerkelijk hebben. Dit kan leiden tot een verkeerde diagnose en ongepaste behandeling, wat schadelijk kan zijn voor patiënten.

Tot slot beweren sommige critici dat DIS een schadelijke aandoening is. Ze wijzen op het feit dat mensen met DIS vaak aanzienlijke problemen en beperkingen ervaren, en dat de stoornis moeilijk te behandelen kan zijn. Ze beweren ook dat DIS kan leiden tot negatieve gevolgen, zoals zelfbeschadiging, ziekenhuisopname en zelfmoord.

Concluderend zijn er een aantal kritiekpunten op de dissociatieve identiteitsstoornis. Sommige critici beweren dat DIS geen geldige psychische stoornis is, terwijl anderen beweren dat het overmatig gediagnosticeerd of schadelijk is. Het is belangrijk om op de hoogte te zijn van deze kritiek bij het overwegen van de diagnose en behandeling van DIS.