## Kritiek op de psychoanalyse door Melitta Schmideberg

Melitta Schmideberg was een vooraanstaand psychoanalyticus en de dochter van Otto Schmideberg, een naaste collega van Sigmund Freud. Ondanks haar aanvankelijke enthousiasme voor de psychoanalyse, werd ze later kritisch over de methoden en effectiviteit ervan en uitte ze haar bezorgdheid over de machtsdynamiek die inherent is aan de therapeutische relatie. In haar artikel ‘The Psychoanalytic Process:A Critical Evaluation’ schetste Schmideberg verschillende kritiekpunten op de psychoanalyse, die hieronder worden samengevat:

1. Gebrek aan wetenschappelijk bewijs :Schmideberg voerde aan dat de psychoanalyse onvoldoende empirisch bewijsmateriaal ontbeerde om haar beweringen over werkzaamheid te ondersteunen. Ze wees erop dat er geen gestandaardiseerde methode bestaat om therapeutische resultaten te meten en dat veel onderzoeken gemengde of onduidelijke resultaten laten zien.

2. Subjectieve interpretaties :Schmideberg bekritiseerde de sterke afhankelijkheid van subjectieve interpretaties door de analist in de psychoanalyse. Ze voerde aan dat het proces vatbaar was voor vooroordelen, omdat de persoonlijke ervaringen, overtuigingen en theoretische oriëntaties van de analist hun interpretaties van het gedrag en de onbewuste motivaties van de patiënt beïnvloedden.

3. Machtsonbalans :Schmideberg benadrukte de inherente machtsongelijkheid in de psychoanalytische relatie, waarin de analist een positie van autoriteit en controle over de patiënt bekleedt. Ze voerde aan dat deze machtsdynamiek zou kunnen leiden tot uitbuiting en misbruik, omdat de kwetsbaarheid van de patiënt en de afhankelijkheid van de analist hem vatbaar maakte voor manipulatie.

4. Te veel nadruk op onbewuste processen :Schmideberg betoogde dat de psychoanalyse buitensporig veel nadruk legde op onbewuste processen en ervaringen uit de kindertijd, waarbij de bewuste geest en de huidige omstandigheden van de patiënt werden verwaarloosd. Ze was van mening dat deze beperkte focus de effectiviteit van therapie bij het aanpakken van huidige problemen en het bevorderen van persoonlijke groei beperkte.

5. Lengte en kosten :Schmideberg bekritiseerde de lange duur en de hoge kosten van de psychoanalyse, waardoor deze voor veel individuen ontoegankelijk werd. Ze voerde aan dat kortere, meer gerichte therapieën net zo effectief en haalbaar zouden kunnen zijn voor een bredere bevolking.

6. Gebrek aan trainingsnormen :Schmideberg uitte zijn bezorgdheid over het gebrek aan gestandaardiseerde opleidingseisen voor psychoanalytici. Ze voerde aan dat het ontbreken van rigoureuze training- en certificeringsprocessen de kwaliteit van de psychoanalytische behandeling in gevaar zou kunnen brengen en patiënten in gevaar zou kunnen brengen.

Concluderend riep Melitta Schmidebergs kritiek op de psychoanalyse belangrijke vragen op over de wetenschappelijke validiteit, objectiviteit, machtsdynamiek en praktische beperkingen van deze therapeutische benadering. Haar kritiek leidde tot discussies en debatten binnen de psychoanalytische gemeenschap en droeg bij aan de ontwikkeling van alternatieve therapeutische modellen en verbeterde opleidingsnormen op het gebied van psychotherapie.