Indicatieve planning is een planningsproces waarin de overheid brede doelstellingen en prioriteiten vaststelt, maar de specifieke middelen om deze te bereiken overlaat aan het oordeel van individuen en organisaties uit de particuliere sector. Het indicatieve planningsproces wordt gekenmerkt door een hoge mate van flexibiliteit en aanpassingsvermogen.

Indicatieve planning is doorgaans effectiever in gevallen waarin langetermijnplanning en de coördinatie van activiteiten tussen meerdere bedrijfstakken en sectoren van de economie vereist zijn.

Het staat in het bijzonder in contrast met de directieve planning zoals toegepast in het voormalige Oostblok, waar de regering nauwkeurige productie-, investerings- en prijsbeslissingen dicteerde.

Van de jaren vijftig tot midden jaren tachtig werd in Frankrijk op grote schaal gebruik gemaakt van indicatieve planning. Frankrijk richtte in 1946 een nationaal planningsbureau op (Commissariat Général du Plan). Het bureau stelde brede economische doelstellingen vast en coördineerde investeringen binnen de particuliere en publieke sector, maar had niet rechtstreeks controle over de meeste economische activiteiten. De Franse indicatieve planning was grotendeels geïnspireerd door het Nederlandse Centraal Planbureau (CPB), dat sinds de jaren dertig operationeel was.

Het concept van indicatieve planning had wortels in de socialistische theorie. In de Sovjet-Unie vond het zijn manifestatie in de vorm van het Gosplan, dat probeerde de hele nationale economie centraal te plannen. In landen als India werd geprobeerd indicatieve planning te maken op gedecentraliseerde basis, met een zekere mate van controle door de overheid, maar uiteindelijk met een vrijemarktmodel.