De centrale passage in het verhaal "Malignant Mirrors" van Robert Benchley is een reflectie op de afkeer van de auteur tegen spiegels. Benchley beschrijft hoe hij het gevoel heeft dat spiegels zijn tekortkomingen vergroten en hem een ​​zelfbewust gevoel geven. Hij vervolgt met te zeggen dat hij het liefst in een wereld zonder spiegels zou leven, waar hij vrij zou kunnen zijn van de voortdurende herinnering aan zijn eigen onvolkomenheden.

Benchley's centrale passage is een humoristische verkenning van het thema zelfbeeld. Op slimme wijze gebruikt hij de metafoor van spiegels om de manier weer te geven waarop we onszelf vaak in een negatief daglicht zien. De passage herinnert ons eraan dat we niet te streng voor onszelf moeten zijn, en dat we moeten proberen onze tekortkomingen te accepteren als onderdeel van wat ons uniek maakt.

Hier is de centrale passage uit "Malignant Mirrors":

>Spiegels zijn voor mij de kwaadaardige groei van het politieke lichaam van de moderne beschaving. Zij liggen aan de basis van meer ongeluk en ellende dan alle oorlogen en revoluties in de geschiedenis samen. Zij zijn er verantwoordelijk voor dat geen enkele man of vrouw ooit tevreden is met zijn of haar uiterlijk.

>Ikzelf ben een slachtoffer van het spiegelcomplex. Ik heb nog nooit naar een weerspiegeling van mezelf gekeken zonder een golf van walging en walging over me heen te voelen gaan. Mijn neus is te lang, mijn ogen zijn te klein, mijn huid is te bleek en mijn haar is te dun. Ik ben een monster, een speling van de natuur.

>Als ik mijn zin zou krijgen, zou ik alle spiegels van de aardbodem afschaffen. Ik zou in een wereld leven waarin ik vrij zou kunnen zijn van de voortdurende herinnering aan mijn eigen lelijkheid. Dan zou ik blij zijn.