In sommige gevallen is het mogelijk een vaderschapstest uit te voeren met behulp van DNA-monsters van een naast familielid van de overleden vermoedelijke vader. Deze methode omvat het vergelijken van het DNA van het kind met het DNA van het familielid (bijvoorbeeld een broer of zus of een ouder van de overledene) en het analyseren van specifieke genetische markers om te bepalen of het familielid kan worden uitgesloten als biologische vader. Als het familielid wordt uitgesloten, moet het kind de relevante genetische markers hebben geërfd van de overleden vermoedelijke vader.

Het is echter belangrijk op te merken dat de nauwkeurigheid en betrouwbaarheid van een vaderschapstest waarbij gebruik wordt gemaakt van het DNA van een familielid lager kan zijn in vergelijking met een directe vergelijking met het DNA van de overleden vermoedelijke vader. Dit komt omdat het DNA van het familielid mogelijk slechts gedeeltelijke genetische informatie deelt met de vermoedelijke vader, en er een groter risico bestaat op het verkrijgen van onduidelijke resultaten of het verkeerd interpreteren van de gegevens.

Om deze reden wordt aanbevolen om een ​​deskundige op het gebied van genetische tests of een juridische professional te raadplegen om te bepalen wat de beste aanpak is voor het vaststellen van het vaderschap in gevallen waarin de vermoedelijke vader is overleden. Zij kunnen de specifieke omstandigheden beoordelen en bepalen of een vaderschapstest met behulp van het DNA van een familielid passend is en voldoende bewijs levert voor juridische doeleinden.