De Zwarte Dood, veroorzaakt door de bacterie Yersinia pestis, werd voornamelijk overgedragen via de beten van geïnfecteerde vlooien die op zwarte ratten leefden. Deze vlooien voedden zich met een geïnfecteerde rat, namen de bacteriën op en brachten deze vervolgens over op mensen als ze zich ermee voedden. Deze transmissiemethode staat bekend als vectoroverdracht.

Wanneer een geïnfecteerde vlo een mens beet, zouden de bacteriën het lichaam van de persoon binnendringen en een infectie veroorzaken. De symptomen van de Zwarte Dood konden binnen enkele dagen tot enkele weken na de beet verschijnen en omvatten koorts, koude rillingen, gezwollen lymfeklieren (bekend als buboes), braken, diarree en huidverkleuring. Zonder de juiste behandeling kan de infectie snel fataal worden.

Hoewel vlooienbeten de belangrijkste manier van overdracht waren, kon de Zwarte Dood ook worden verspreid door direct contact met de lichaamsvloeistoffen van een geïnfecteerd persoon, zoals bloed, etter of speeksel. Dit type overdracht kwam minder vaak voor, maar droeg nog steeds bij aan de verspreiding van de ziekte.

Bovendien kunnen besmette voorwerpen of oppervlakken de bacteriën ook overbrengen. Als een geïnfecteerde persoon bijvoorbeeld een voorwerp aanraakt en iemand anders later datzelfde voorwerp aanraakt, kunnen ze mogelijk besmet raken als de bacteriën op hun huid worden overgedragen.

Over het geheel genomen heeft de combinatie van vlooienbeten, direct contact met geïnfecteerde personen en contact met besmette voorwerpen de snelle en wijdverbreide overdracht van de Zwarte Dood tijdens de pandemie mogelijk gemaakt.