In de meeste rechtsgebieden moet de verzorgende ouder bewijzen dat bezoek een aantoonbaar risico op psychologische of fysieke schade voor het kind met zich meebrengt om bezoek te kunnen weigeren. Als er sprake is van besmettelijke ziekten, moet dat risico doorgaans aan het kind worden gekoppeld.

Als de andere ouder bijvoorbeeld kan aantonen dat de MRSA-infectie van de bezoekouder:

- de kans is groot dat de ziekte zich naar het kind verspreidt,

- onbehandelbaar en ongeneeslijk is,

- het kind een medische aandoening heeft waardoor een MRSA-infectie een verhoogd risico voor hem of haar met zich meebrengt,

- de bezoekouder heeft herhaaldelijk nagelaten medisch advies in te winnen over hoe het risico op verspreiding van MRSA kan worden geminimaliseerd, of

- zij en hun gezin onvoldoende voorzorgsmaatregelen nemen om te voorkomen dat het kind in contact komt met MRSA

dan kunnen ze redenen hebben om bezoek te weigeren totdat het medische risico voorbij is.

Medische risico’s zijn echter doorgaans van tijdelijke aard en de algemene beginselen van het belang van het kind zijn nog steeds van toepassing. De ouder die bezoek wil weigeren, moet doorgaans bewijzen dat het risico zo groot is dat de normale ontwikkelingsbehoeften van het kind aan contact met de bezoekouder niet opwegen tegen het risico. Daarom is het in dergelijke omstandigheden waarschijnlijk moeilijk om bezoek te weigeren, tenzij er sprake is van een patroon van herhaalde niet-naleving van medisch advies of een specifiek medisch probleem met betrekking tot uw kind.