Krijt kan door verschillende processen worden versleten, waaronder:

1. Slijtage: Wanneer krijt wordt blootgesteld aan wrijving of slijpen, worden de deeltjes ervan geleidelijk geschuurd en afgebroken. Dit kan op natuurlijke wijze gebeuren door de eroderende krachten van wind, water of ijs, of door menselijke activiteiten zoals lopen, schrijven of wissen.

2. Oplossing: Krijt bestaat voornamelijk uit calciumcarbonaat, dat oplosbaar is in water. Bij blootstelling aan water heeft krijt de neiging op te lossen, wat leidt tot geleidelijke bederf. Dit proces is vooral merkbaar in gebieden met een hoge luchtvochtigheid of frequente regenval.

3. Hydratatie: Wanneer krijt vocht uit de lucht absorbeert, ondergaat het een proces dat hydratatie wordt genoemd, waarbij watermoleculen in de minerale structuur worden opgenomen. Hierdoor zet het krijt uit en verzwakt het, waardoor het gevoeliger wordt voor erosie en desintegratie.

4. Biologische verwering: Micro-organismen, zoals bacteriën en schimmels, kunnen interageren met krijt en bijdragen aan de afbraak ervan. Deze organismen produceren zuren en andere stoffen die de minerale componenten van het krijt geleidelijk oplossen, waardoor het krijt uiteenvalt en afbrokkelt.

5. Warmte en druk: Onder bepaalde geologische omstandigheden, zoals diepe begraving of tektonische verschuivingen, kan krijt worden blootgesteld aan intense hitte en druk. Dit kan resulteren in de transformatie van krijt in verschillende soorten carbonaatgesteenten, zoals kalksteen of marmer, door processen zoals herkristallisatie en chemische reacties.

De snelheid waarmee krijt afslijt, hangt af van verschillende factoren, waaronder de omgevingsomstandigheden, het type en de intensiteit van mechanische krachten en de aanwezigheid van water en biologische agentia. Over het algemeen wordt krijt beschouwd als een relatief zacht en erodeerbaar materiaal, waardoor het na verloop van tijd onderhevig is aan slijtage en degradatie.