De Engelse taal bevond zich in de 14e eeuw in een overgangsperiode. De Angelsaksische invloed was nog steeds sterk en de taal was sterk verbogen. De Normandische invasie had echter ook Franse invloeden met zich meegebracht en de ontwikkeling van de Engelse taal begon een modernere vorm aan te nemen.

Hier zijn enkele van de belangrijkste kenmerken van het Engels in de 14e eeuw:

- Uitspraak :De uitspraak van het Engels was in de 14e eeuw anders dan nu. De letter 'w' werd bijvoorbeeld uitgesproken als een 'v' en de letter 'th' werd uitgesproken als 'dh'.

- Woordenschat :De woordenschat van het Engels was ook anders in de 14e eeuw. Veel woorden die we vandaag de dag gebruiken, werden helemaal niet gebruikt of hadden een andere betekenis. Het woord 'homo' betekende bijvoorbeeld 'zorgeloos' of 'gelukkig'.

- Grammatica :De grammatica van het Engels was ook anders in de 14e eeuw. Het was bijvoorbeeld gebruikelijk om dubbele ontkenningen te gebruiken en het werkwoord aan het einde van de zin te plaatsen.

Ondanks deze verschillen was het Engels in de 14e eeuw nog steeds begrijpelijk voor sprekers van modern Engels. De taal was bezig zich te ontwikkelen, maar het was nog steeds grotendeels dezelfde taal die we vandaag de dag spreken.

Het Engels onderging niet alleen veranderingen, maar bestond ook regionaal in zijn gesproken vormen. Dit zijn enkele voorbeelden van regionalisme in het Middelengels:

- Noordelijk Middelengels:

- ‘k’ uitgesproken als ‘ch’, b.v. Kirk - ‘-en’ uitgang voor het onvoltooid deelwoord, bijv. singand/singande - ‘a’ vaak uitgesproken als ‘o’, b.v. water

- Zuidelijk Middelengels:

- Uitspraak van ‘oo’ als ‘oa’, b.v. voet - ‘-eth’ uitgang voor de derde persoon enkelvoud, b.v. zingt - ‘v’ uitgesproken als ‘f’, b.v. vurst

- Midland Middelengels:

- ‘v’ uitgesproken als ‘v’

- Uitspraak van ‘oo’ als ‘o’, b.v. maan - ‘en’ einde voor het onvoltooid deelwoord, bijv. zingen