Jeukende tepels kunnen een teken zijn van verschillende onderliggende aandoeningen, die kunnen variëren van goedaardig tot ernstig. Enkele veelvoorkomende oorzaken van jeukende tepels zijn:

1. Droge huid: Een droge en schilferige huid kan jeuk en irritatie van de tepels veroorzaken. Dit kan vooral voorkomen bij koud of droog weer.

2. Eczeem: Eczeem, ook bekend als atopische dermatitis, is een chronische huidaandoening die elk deel van het lichaam kan aantasten, inclusief de tepels. Eczeem veroorzaakt een droge, jeukende en ontstoken huid.

3. Psoriasis: Psoriasis is een chronische huidaandoening die rode, schilferige en jeukende plekken op de huid veroorzaakt. Het kan elk deel van het lichaam aantasten, inclusief de tepels.

4. Zwangerschap: Jeukende tepels zijn een veel voorkomend symptoom van zwangerschap, vooral in de latere stadia. Dit komt door hormonale veranderingen en een verhoogde bloedtoevoer naar het borstgebied.

5. Borstvoeding: Jeukende tepels kunnen een probleem zijn tijdens het geven van borstvoeding, vooral in de eerste weken. Dit kan worden veroorzaakt door wrijving door de mond van de baby, hormonale veranderingen of spruw (een schimmelinfectie van de tepels).

6. Contactdermatitis: Contactdermatitis is een huidreactie die optreedt wanneer de huid in contact komt met een stof waarvoor deze allergisch of gevoelig is. Dit kan jeuk, roodheid en zwelling veroorzaken. Jeukende tepels kunnen worden veroorzaakt door contact met bepaalde stoffen, zepen, wasmiddelen of andere producten die in contact komen met de huid.

7. Ziekte van Paget: De ziekte van Paget is een zeldzame vorm van borstkanker die de tepels aantast. Het kan jeuk, roodheid en korstvorming op de tepel veroorzaken.

8. Onderliggende medische aandoeningen: In sommige gevallen kunnen jeukende tepels een teken zijn van een onderliggende medische aandoening, zoals diabetes, schildklierproblemen of een nierziekte.

Als u last heeft van jeukende tepels, is het belangrijk om naar een arts te gaan om de oorzaak vast te stellen en een passende behandeling te krijgen. De arts kan eenvoudige maatregelen aanbevelen, zoals het vermijden van bepaalde triggers of het gebruik van vrij verkrijgbare middelen. Voor ernstigere onderliggende aandoeningen kan een passende medische behandeling nodig zijn.