Dieren die met hondsdolheid zijn geïnfecteerd, ondergaan verschillende fysiologische en gedragsveranderingen omdat het virus het centrale zenuwstelsel en de hersenen aantast. De progressie van hondsdolheid bij dieren omvat doorgaans verschillende fasen:

1. Incubatieperiode: De incubatietijd voor hondsdolheid kan variëren van enkele dagen tot enkele maanden. Gedurende deze tijd vermenigvuldigt het virus zich en verspreidt het zich via de zenuwen, maar het dier vertoont mogelijk geen merkbare symptomen.

2. Prodromale fase: Vroege symptomen van hondsdolheid kunnen gedragsveranderingen omvatten, zoals rusteloosheid, prikkelbaarheid en angst. Het dier kan teruggetrokken of verlegen worden en een verminderde eetlust hebben.

3. Woedende hondsdolheid: Deze fase wordt gekenmerkt door hyperactiviteit, agressie en gewelddadig gedrag. Het dier kan alles in zijn omgeving aanvallen, inclusief mensen en andere dieren. Hydrofobie, of angst voor water, is ook een veel voorkomend symptoom. Dieren met woedende hondsdolheid kunnen moeite hebben met slikken, overmatig kwijlen en ongewone geluiden produceren.

4. Verlamde Hondsdolheid: Deze variant van hondsdolheid komt minder vaak voor en wordt gekenmerkt door progressieve verlamming. Het dier kan spierzwakte en coördinatieproblemen ervaren, wat kan leiden tot problemen met lopen of staan. Verlamming tast uiteindelijk de ademhalingsspieren aan, waardoor ademhalingsmoeilijkheden en uiteindelijk de dood ontstaan.

5. Overlijden: Onbehandelde hondsdolheid is bijna altijd dodelijk. De infectie kan snel voortschrijden en binnen enkele dagen tot enkele weken na het begin van de symptomen tot de dood leiden.

Over het algemeen vormt hondsdolheid bij dieren een aanzienlijk risico voor de gezondheid van zowel mens als dier. Vroegtijdige detectie en onmiddellijke medische aandacht zijn van cruciaal belang om de verspreiding van hondsdolheid te voorkomen en zowel mensen als dieren tegen deze dodelijke ziekte te beschermen.