De builenpest was een verwoestende pandemie die zich in de 14e eeuw door Europa verspreidde en miljoenen mensen het leven kostte. Het wordt veroorzaakt door de bacterie Yersinia pestis, die wordt overgedragen door vlooien die op knaagdieren leven. De pest begint meestal met hoge koorts, koude rillingen en lichaamspijn. Binnen een paar dagen ontwikkelt het slachtoffer gezwollen lymfeklieren, bekend als buboes, die zo groot kunnen worden als een kippenei. De buboes gaan vaak gepaard met braken en diarree. In sommige gevallen kan de pest ook huidverkleuring, delirium en toevallen veroorzaken. De builenpest is zeer besmettelijk en kan binnen enkele dagen na infectie dodelijk zijn.

Tijdens het Elizabethaanse tijdperk vormde de builenpest een terugkerende bedreiging voor Engeland. De eerste grote uitbraak van de pest in Engeland vond plaats in 1563, en de daaropvolgende decennia keerde deze herhaaldelijk terug. De pest was vooral verwoestend in Londen, waar duizenden mensen omkwamen. De Elizabethaanse regering heeft verschillende stappen ondernomen om de verspreiding van de pest onder controle te krijgen, waaronder het in quarantaine plaatsen van geïnfecteerde personen en het sluiten van openbare ruimtes. Deze maatregelen waren echter vaak niet voldoende om de verspreiding van de ziekte te stoppen.

De builenpest was een belangrijke doodsoorzaak in het Elizabethaanse tijdperk en had een diepgaande impact op de Engelse samenleving. De pest veroorzaakte wijdverbreide angst en ongerustheid, en leidde tot een aantal sociale en economische veranderingen. De pest veroorzaakte bijvoorbeeld een tekort aan arbeidskrachten, wat leidde tot hogere lonen voor de arbeiders. Het leidde ook tot een toename van het aantal mensen dat in armoede leefde. De builenpest was een grote uitdaging voor de Elizabethaanse regering en herinnert aan de verwoestende impact die ziekte op de samenleving kan hebben.